PAPATYA SOLARKEN

Bir Şans Daha

Hatırlatma :

Kendimi boşluğa bıraktığım an birinin el bileğimi tutup kendine çektiğini hissettim...

Gerçekten tüm herşeyden vazgeçtiğim zaman mı biri gelip elimden tutuyor..İnanamıyorum.

Tahmini 1.87 boylarında bir adamın üstüne düştüm . Neyse ki 1.63 boyundayım da adam ezilmedi. Açıkçası böylesi muazzam bir adamı ezmek istemezdim.

"NEDEN?" diye bağırdım adama ayağa kalkarken "neden beni kurtardın?" adam şaşkın bakışlarla bana bakıyordu " ne yani hayatını kurtardığım için suçlu mu oldum şimdi ?"

Ahh gerçekten...Adama bitkin bakışlarımla beraber "sence ben yaşamak isteyen birine mi benziyorum?" dedim . Baştan aşağı süzdü beni bakışlarıyla , şuan iğrenç göründüğüme yemin edebilirim . Adam her halinden belli bir şekilde acımıştı bana , bir iki adım bana doğru yaklaştı "Daha çok gençsin...Hayatta kalıp sorunlarınla baş etmeli ve kendine değer vermelisin. İnan ki ölüm bir kurtuluş yolu değildir" Böyle şeyler söyleyen insanların genellikle mükemmel hayatları olur ve gördüğüm kadarı ile bu adamda o mükemmel hayatlardan nasibini almış. Pahalı bir palto ,pahalı bir kazak ,şık bir atkı , ince uzun bacaklarını saran siyah özel dikim gibi görünen kumaş bir pantolon. Türk dizilerinde görmeye alışık olduğumuz zengin , yakışıklı ve genç patronlara benziyordu.

"Sen beni anlayamazsın! Ne kadar boktan bir hayat yaşadığımı bilemezsin ! Senden rica ediyorum sadece git ve beni yalnız bırak..."

"İyide neden?Bir insan neden canına kıymayı bu kadar çok isterki?"

"Çünkü ölmek istiyorum...Çünkü artık nefes dahi almak midemi bulandırıyor .Ailem de dahil herkesten ve herşeyden nefret ediyorum. Şimdi beni anladın mı?"

Gözlerimin içi yanıyor , bu adam bana sanki soğuktan donmuş yavru bir kediymişim gibi bakarken onun karşısında ağlamak istemiyorum. Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim . Melisa ve arkadaşlarından ölesiye dayak yerken bile bu kadar çaresiz hissetmemiştim.

"Seni anlamam mümkün değil ama acını tahmin edebiliyorum. İzin ver seni bu karanlıktan kurtarayım. Ölmek zorunda değilsin , madem ki hayatındaki insanlardan nefret ediyorsun ozaman buna değmezler. Kendine bunu yapma!"

Aslında haklıydı fakat onları birdaha hayatımda istemiyordum. Bunu nasıl başarabilirim ki?

"Onları istemiyorum hayatımda ama ölmezsem onları hayatımdan çıkartamam , çıkmazlar! Aslında onlara bana yaşattıkları herşeyi ödetmek isterdim ama ne fayda elimden hiçbir şey gelmez"

"Bundan vazgeç ve git biraz dinlen kafanı toparladıktan sonra ise beni bul sana yardım edeceğim." 

"Bana nasıl yardım edeceksin ki ? Hem benim gidebilecek ve kalabilecek hiçbir yerim yok! Cebimdeki son parayı bir gecelik konaklayabilmek için buraya yatırdım. Ayrıca sen kimsin ki bana yardım edebilecekmişsin?"

Evet son cümlemde biraz kaba ve sanki benim haddimeymiş gibi egoyla bir soru sormuş olabilirdim fakat bu devirde iyi niyetli adam kalmamışken ve henüz bu günün sabahında bir adama güvendiğim için onca dayak yemişken bir daha aynı salaklığı yapmaya niyetim yoktu.

"Haklısın ben hiç kimse değilim fakat sadece sana yardımcı olmak istiyorum. Bu benim için önemli. Lütfen sana yardım etmeme izin ver ve hayatta kal!"

Allahım neden? Neden böyle şeyler hep beni buluyor! Bir yanım 'sakın ona inanma' derken diğer yanım 'bu adam hayatını kurtarabilecek tek seçenek olabilir' diyordu. Ve içten içe ona inanmak istiyordum . Bu adamın yanımda olmasını istiyordum...