FUTBOLUN KIZI

FK 2.Bölüm

-HATIRLATMA-

Ben: "Özür dilerim bu mesaja bakmam gerekiyor, sonra görüşürüz" deyip oradan ayrıldım.
Son olarak söyleceği şey şuydu: karaktersiz insanları sevmem bundan kastı eğer karaktersizsen arkadaş olmayı deneme idi.

-HATIRLATMA SON-

Gelen mesaja yüzümü ekşiterek baktım. Henüz amatör bir intikamcı olmama rağmen profesyonellere taş çıkarıyordum.

"Dikkat et seni tanıyan birileri çıkabilir. O zaman hem senin hem de bizim sonumuz gelir."

İki hafta önce profesyonellerle iş birliği yapmak amacıyla malikanelerine uğradım. Etrafın içki kokmasını saymazsak çok havalı bir yerdi aslında. Onların benimle iş birliği yapmalarının sebebi benimle aynı düşmanlara sahip olmalarıydı. Sanırım zenginlerle bir alacakları vardı.

***

Gece on biri vurmadan kampüsten gizlice dışarı çıktım. Birinin beni görmesiyle tüm işim biterdi. Bu nedenle çok dikkatli olmam gerekiyordu. Hava oldukça soğuktu, dışarıda neredeyse yok denecek kadar az insan vardı. Sokaktaki evlerin ışıkları tek tek kapanırken adımlarımı hızlandırıp kampüsün otoparkına doğru ilerlemeye başladım.

Aslında en basitini yapıp hayatıma son vererek buralardan uzaklaşabilirdim. Ama henüz gerçekleşmeyen bir hesabım vardı.

Arabamın kapısını açtım.Tam girecekken çıkış yolumun olmadığını fark ettim.*** biri arabasını otoparkın tam ortasına bırakmıştı. Arabamın kapısını sertçe kapatırken vücut ısım yükselmeye başlamıştı. Bu şekilde sinirlendiğimi açık ve net anlayabiliyordum. Otoparkın ortasında duran son model arabaya doğru ilerlemeye başladım. Arabanın yanına geldiğimde sürücü koltuğunda uyuya kalmış bir beden gördüm.

Arabanın camına vurarak sürücüyü uyandırmaya çalıştım. Birden bire uyuyup uyumadığından şüphelendim, hayır uyanık olduğundan şüphelenmiyordum. Çünkü bu beden tıpkı on bir yıl önce ki gibi annemin yerde kanlar içinde durmasıyla aynıydı. İçime dolan kuşkuyla cama daha sert vurmaya başladım. Yanıt gelmeyince tek çarenin camı kırmak olduğunu anladım şayet bir başkasını çağırsaydım çok geç olurdu.

Birden duraksadım, neden hiç tanımadığım birine yardım ediyordum ki. Elimi camdan çekerek kendi arabama doğru ilerlemeye başladım. Birden arabadan sesler gelmeye başladı, pek duymuyordum anlamsız çıkıyordu kelimeler. Ama sese kendimi verdiğim zaman bunun bir yardım çağrısı olduğunu anladım.

"YARDIM ET"

Tam adımımı atacakken birden duraksadım. Arkama dönüp dönmemek arasında kararsızdım. Aslında bu kısımda hiç CCTV yoktu. Yani eğer ona yardım etsem de etmesem de kimse benden şüphelenmezdi. Tekrar aynı sesi işittiğim de farkında olmadan arkama döndüm ve bir adım yaklaştım ona doğru.

Nedenini bilmiyorum ama içime bir ürperti doğmuştu. Bu adamı kim bu hale getirmişti acaba. Hâlâ adamı izliyorlar mıydı? Eğer şuan buradalarsa beni de görmüşlerdi. Bu da demek oluyor ki, başıma yeni bir dert daha açıldı.

Her yere baktım kimsecikler yoktu. Bu da demek oluyor ki ona yardım edebilirdim. Arabanın yanına ulaştığım da tek hamlemle camı kırdım ardından kapıyı açtım. Kapıyı açmamla birlikte adam yere yığıldı. Nabzını kontrol ettim hâlâ yaşıyordu. Arabaya geçtim ve müsait bir yere park ettim. Adamı da tekrar arabaya koydum. Telefonumu elime alıp 112 yi aradım.

"Bir ihbar da bulunacaktım. ........ Adresinde arabada kanlar içinde duran bir adam var. Durumu kritik acilen gelmeniz lazım." dedim ve telefonu kapattım.

Ardından sim kartını çıkarıp kırdım yerine başka bir tane koydum. Her zaman hazırlıklıyımdır. Yakalanmak istemem.

Arabama binip otoparktan çıktım. Şimdi yapacağım en önemli şeye geldi.

Bölüm sonu.

İnşallah beğenmişsinizdir. Şimdiye kadar yazmıyordum bölüm ama bundan sonra uzun bölümlerle karşınıza geleceğim. Yarıyıl tatil başlıyor ne de olsa...