Kill Me ~Minsung~

~Same old love~

Bakın ben dün neredeyse 4 tane fice aynan da yb attım ve kısa bölümler atmıyorum en az 1000 kelimelik oluyor. Gerçekten yazarken çaba sarf ediyorum ilham gelsin diye çok uğraşıyorum buna rağmen sadece bakıp geçenleri de boğazlamak istiyorum. Hani beğenmiycek olsanız ilk bölüme bakar geçersiniz ama öyle değil. Neyse huhh

Keyifli okumalar♡♡♡

☆☆☆☆☆

Saçlarıma dokunulduğunu hissedince hemen uyandım. Karşımda Seungmini görmüştüm.

"Günaydın Jis."

Gözlerimi ovuşturup etrafa baktım. Seungmin in evindeydim. Üstümde pijamalar vardı.

"Ne zaman geldim buraya seung?"

"Dün gece Han teyze bizi aradı sana ulaşamamış. Bizde bende olduğunu uyuduğunu söyledik. Sonra hastaneye gidip ordamısın diye baktık ama hiç bir yerde yoktun. Benimde aklıma mezarlık geldi. Kıvrılmış kedi gibi yatıyordun yere. Bizde seni alıp bana getirdik. Jeongin ve Felix de bende kaldı ama onlar hala uyuyor."

"Teşekkürler Seung~"

"Teşekküre gerek yok Jis. Biz kardeşiz, yine de kendini bu denli yıpratmaya dayanamıyorum. Ölmediğini hepimiz gördük. Sana ne kadar acı çektirdiğini de hepimiz gördük. Gel vazgeç aşkından."

"Olmuyor Seung... bakışları,gülüşü,kokusu,gözleri...Her bir hücresi içimde yaşıyor. Unutamıyorum bunu sende biliyorsun."

"Nereye kadar devam edecek bu böyle Jisung? Ya tekrar karşına çıkarsa?"

"Onu sevdiğim, peşinde sürüneceğim anlamına gelmez Seung. Beni bıraktıysa,bende onu sevmiyormuş gibi davrana bilirim."

"Dediğin gibi olsun."

"GÜNAYDINN"

Felix sarı saçlarını savura savura yanımıza gelip üstüme atladı.

"Günaydın sincabım."

"Günaydın civciv."

Yanaklarımı sıkıp üstümden kalktı.

"Ben gidip Jeon u uyandırayım hep beraber kahvaltı yapmaya gidelim."

Felix geldiği gibi yukarı çıktı. Sadece 2 saniye sonra üst katta kıyamet koptu.

"YA HYUNG!"

"BAĞIRMA HYUNGUNA!"

"ÜSTUMDEN IN"

"KALK O ZAMAN"

"Kalkmıycam!"

"Kalkıcaksın!"

Jeongin,Felixin kolunu tutup ısırır.

"Ağağağağa!"

Merdivenlerden aşağı koşa koşa Jeongin inmişti. Peşinden ise elinde terlik ile Felix inip Jeongini kovalamaya başladı.

Seunmin ve ben ise film sahnesi gibi gelen kavgalarını oturmuş izliyorduk.

"Bir daha hyungun dan bir şey iste! Ben o zaman göstericem sana!"

"Ya ama ben sana in üstümden dedim demi? Nefes alamıyordum."

"Bana ne ya"

Seungmin bu kavganın daha fazla uzuycağını anlayınca kalkıp ikisini de durdurmuştu.

"Hani en son kahvaltıya gidecektik ya. Gidin hazırlanın hadi."

Seungmin aramızda yalnız yaşayan tek kişiydi. O yüzden burda bizim kıyafetlerimizden ve eşyalarımızdan hep bulunurdu. Aslında bizden dolayı yalnız yaşıyor sayılmazdı.