Çoğu insan hayatından her zaman şikayet eder. Tüm dilekleri gerçekleşmesine rağmen hep daha fazlasına, daha iyisine sahip olmak ister. Ama ben ve benim gibilerin herzaman için öyle fırsatları olmuyor hayatta. Tek istediğimiz şey şu lanet olası odadan, koridorlardan, hastaneden bir an önce defolup gitmek.. Aslına bakarsanız burada mutsuz değilim. Hatta dışarıda olsam bu kadar rahat şekilde şımarabilir miyim bilmiyorum. Ama özgürlüğün de burada olmadığından eminim.
Adım Mısra.. 22 yaşındayım . Aslına bakarsanız tipim hiç 22 gibi durmuyor. Yani diğer insanlara göre öyle. Açıkcası söylemek gerekirse buraya gelemeden önce çok parlak bir hayatım yoktu. Tabi ki bir üniversite kazanmıştım. Hayatımın en güzel yıllarında çalışıp hayatımın en berbat dönemlerini rahat geçirebilmek adına okuyacaktım. Ama tabi ki kör talih dedikleri şey başıma geldi ve ne üniversite hayalim gerçekleşti ne de hayatımın iğrenç dönemlerini rahat bir şekilde geçirebildim. Şuan burdayım ve çok saçma. Hayat bazen 22 yaşında genç bir kız için aşırı acımasız olabiliyor. Şuan da herhangi bir yaşıtım gibi cafe de oturmuş dilimlenmiş pizzamı yiyebiliyor olabilirdim. Ama ben onkoloji servisinde sabah akşam hemşirelerin verdiği ilacı tüketmekteyim. Gerçi diğer hastalara göre durumum iyi hatta süper denilebilir. Bazen normal hasta odasına alınıyorum. Tabi ilaclarımı aksatmamak şartıyla. Bu da bana pek uymuyor doğrusu..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEFES
RomanceAşkta sınır var mıdır? Ya da sınırlı şekilde sevebilir mi insan? Kimi zaman kucak dolusu sevin, kimi zaman sadece 'seviyorum' deyin. Ama hiç bir zaman sizi en güzel şeyleri unutmak zorunda bırakan insanları affetmeyin.
