...

Söz

Veda...
Son zamanlarda en nefret ettiğim kelime bu. Bu senenin bana daha da yük verdiği,özlettiği kelime bu. Kavga ettiğim, karşılıksız sevdiğim, arkamdan vuran, yaşayıpta çeşitli nedenlerden dolayı ayrı kaldığım birine veda etmekten bahsetmiyorum.
Beyaz bir bezin içinde,toprağın altında,taşın üstünde ismi yazan sevdiğim kişilerden bahsediyorum.
Ölüm çok ani gelen bir şey. Bazen hastalıkla,bazen kazalarla..
Bazen hastane köşelerinde beklemek,evde bakmak,bakılmak,uykusuz kalmaktır ölümü beklemek.
"İyi olacak" dersin iyi olmaz..
"O oradan çıkacak ve tekrar mutlu olacağız" dersin mutlu olamazsın..
Umut bağlarsın ama umudun melek olup uçar..
Hiç beklemediğin bir zamanda gerçekleşir anlayamazsın,sorgularsın,kendini parçalarsın ama bir sonuca varamazsın.

Ölüm belkide vedaların en ağır ve en acı verici türüdür.
Bazen kabullenirsin bazen alışırsın..
Kabullenmek mantıklı olan ve iyi bir yoldur ancak alışmak..
Alışmak çaresizliktir. Elinden bir şey gelmediğinde o durumu normalleştirmektir. Verilen tepkileri kötü değilmişçesine algılamaktır.
Alışmak travma oluşturur.
Alışmak hayatı mahveder.
Alışmak insanı tüketir.

Bir gün ölümü yaşayacağınızı bilin. Bunu kabullenin,olması gerektiğinin farkına varın.

Lakin kabullenmediğinizde o olay bir gün başınıza geldiğinde hazırlıksız yakalanmayın..
Ve şimdi,saat kaç olursa olsun,mesafeler ne kadar olursa olsun hayatınızdaki size iyi gelen ve seven hiçbir insanı bekletmeyin.

Hayat çok kısa,sevmek için az vaktinizin olduğunu hatırlayarak doya doya sevin..