Burslu Öğrenci (Askıda)

(6) Acı Kurtuluş

jakkskskksk kullanıcı adlı kişiye ithaf edilmiştir.

Selammmmmmmmm!

Umarım iyisinizdir. Saat gece iki ve ben bölüm yazıyorum nasıl ama?

Bu arada duyuru bölümünde söylediğim soru hayır cevabını aldı. Bu nedenle bölümü değiştirerek yazıyorum.

Ya ben soru cevap yapmak istiyorum. Okuduğum kitaplardaki yapıyorlar. Ben kıskanç bir insanım. Bana ne?! Benim de soru cevap bölümüm olsun.

Her karaktere ayrı ayrı sorular sorabilirsiniz.

Sorularınızı buraya alalım.

Unutmadan bölüm şarkısı "Ama Bana Bakma Öyle"

Hadi bölüme geçelim.

🖤

Senden nefret ediyorum kötü kahraman.

Derin bir nefes aldım. Evimin önündeydim ancak içeri girmekte tereddüt ediyordum.

Peki ya neden?

Her zaman girdiğim, için de yaşadığım eve neden girmek istemiyorum?

İçimde kötü bir his var.

İyi şeyler düşün!

Üç kere tıklattım kapıyı.

Abim kapıyı gülümseyerek açtı ve "Hoşgeldin Kardelen." dedi. Hoşgeldin? Kardelen?

"Hoşbuldum.. abi?" dedim. Daha sonra "Mesaj atmıştın." diye ekledim.

Düşünür gibi kaşlarını çattı. Daha sonra "Ha evet." dedi. "Hadi geç içeri sofrada konuşuruz." dedi ve arkasını dönüp içeri girdi.

Sofra?

Ne oluyor burada?

Acaba tekrardan kahramanım olmak mı istiyor?

İçimde umut tohumları yeşerdi. Heyecanla dudağımı ısırıp içeri girdim.

Montumu çıkarıp portmantoya astım, ayakkabılarımı ayakkabılığa yerleştirdim ve içeri girdim. Ev toplanmış, harika bir masa hazırlanmıştı.

Cidden ne oluyor burada?

Abim masada beni bekliyordu. "Gelsene." dedi eliyle çarprazındaki sandalyeyi göstererek. Tereddütle masaya oturdum ve ona döndüm.

"Okulun nasıldı? İlk gün nasıl geçti?" diye sordu. Gerçekten benimle muhabbet mi edecekti?

Yeşeren tohum artık bir fidandı. Büyüyüp vücudu ele geçirecektir belki de. Ama bir yangına bakardı her şey. Hatta bir kıvılcım bile yeter onu hiç etmeye.

Heyecanla "Aslında güzel geçti demek isterdim. Fakat burslu olduğumdan zorbalık görüyorum." dedim. Kaşları çatıldı "Gelmem gerekli mi? Yoksa okul idaresiyle halledebilir misin?" diye sordu ilgiyle.

Kafamı iki yana salladım. "Gerek yok abi. Kendimi koruyabilirim." dedim. Gülümsedi. Bu gülümseme büyüdü, büyüdü ve kahkahaya dönüştü. Komik bir şey mi söylemiştim?

Uzun uzun güldü, kahkaha attı. Bir süre sonra gülmesi bıçak gibi kesildi ve tek kaşını kaldırarak bana baktı.

"Kendini koruyabilirmiş." dedi gözlerini devirerek. Ardından hiddetle ayağa kalktı ve "Kendini benden de korusana Gözyaşı!" diye bağırdı sandalyemi iterken. Sandalye benimle birlikte yere devrildi. Dudaklarımdan acı bir inilti çıkarken, abimin güldüğünü gördüm.