အတိတ်ဟောင်း ပုံပြင်

အတိတ္ေဟာင္းပုံျပင္ (၉)

သိဃၤယံ သည္ လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ဆံထိုးကို ၾကည့္ရင္းမွ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဆံထိုးသည္ ပုလဲဆံထိုး။ ထိုပုလဲဆံထိုးသည္ နန္းပန္းထံမွ ရခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ပစၥည္းလည္းျဖစ္သည္။

သိဃၤယံသည္ နန္းပန္းအား ေမတၱာ သက္ဝင္မိေသာ္လည္း ေရွ႕ဆက္တိုးရန္ေတာ့ မစဥ္းစားမိေပ။ ထိုေမတၱာကို ဖြင့္ဟ ေျပာျပရန္လည္း အခြင့္အေရး မရွိေပ။ သူ၏ ခ်စ္ျခင္းကို ဖြင့္ဟ ဝန္ခံခြင့္ရွိသည္ဆိုဦး‌ေတာ့၊ သူ၏ ဘဝ အေျခအေနအရ ေပါင္းဖက္ခြင့္လည္း ရွိမလာႏိုင္ေပ။

မ်ိဳးႏြယ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ အျခားမ်ိဳးႏြယ္စုမွ အမ်ိဳးသမီးအား လက္ထပ္ခြင့္မရွိ။ မ်ိဳးႏြယ္တူမွ မည္သည့္ အမ်ိဳးသမီးကို မဆို ေခါင္းေဆာင္၏ ဇနီး အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ႏိုင္သည္။ ထိုအစဥ္အလာကို မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုလုံးက လိုက္နာကာ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ အစဥ္အလာအရ မိသားစုတြင္ အႀကီးဆုံးသားက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာရန္ အတြက္ လ်ာထားျခင္းခံရသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလည္းျဖစ္ကာ မ်ိဳးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္၏ သားလည္း ျဖစ္ေနေသာ သိဃၤယံသည္ အျခား မ်ိဳးႏြယ္မွ အမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္ရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ မည္မွ်ပင္ ႏွစ္သက္သေဘာက်ကာ ျမတ္ႏိုးေနပါေစ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းကာ ဇနီးအျဖစ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းကိုမူ လုပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိပါေခ်။

သိဃၤယံသည္ ဝါး႐ုံေတာထဲတြင္ ဝါးပင္တစ္ပင္ကို မွီရင္း ထိုင္ေနသည္။ ေလတို႔ သဲ့သဲ့တိုက္ခတ္လာသည့္အခါ သဃၤယံက မ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ေမာ့ရင္း မ်က္လုံးတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္။ ေလျပည္တို႔သည္ သဃၤယံ၏ ကိုယ္ကို ျဖတ္ကာ တိုက္ေသာ အခါ အစိမ္းေရာင္ ေခါင္းစည္းပုဝါက အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားသည္။ သိဃၤယံသည္ အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းရႉရင္း မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားဆဲပင္။

ဝါး႐ုံေတာသည္ သိဃၤယံအဖို႔ အတိတ္ဆိတ္ဆုံးေနရာပင္ျဖစ္သည္။တစ္ကိုယ္တည္း ေနခ်င္ေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ ေတြးေတာစရာမ်ားရွိေနေသာ အခါတြင္ ဝါး႐ုံေတာသို႔လာတတ္သည္။ သိူ႔တည္းမဟုတ္ဘဲ အပန္းေျဖ အနားယူလိုေသာ အခါမ်ိဳးတြင္လည္း ဝါး႐ုံေတာသို႔ လာကာ အနားယူတတ္ေလသည္။