Babamdan nefret etmeme rağmen onu özlüyorum. Normal bir baba kız ilişkimiz olmadı hiçbir zaman. Eksiğim o yüzden.
Babalar kızlarının ilk aşkıdır derler. Maalesef benim ilk aşkım babam değil.
Kocaman sarılmak isterdim babama. Hani babalara has bir koku vardır ya huzur kokan ben bilmiyorum o duyguyu yaşamadım hiç. Doyasıya sarılmak isterdim ona kokusunu içime çeke çeke. Dizlerinde yatarken uyuyakalmak isterdim. Sonra beni kucaklayıp yatağıma görürsün isterdim. Saçmaladım galiba. Bu dediklerimin olması için aramızda sevgi dedikleri o bağın olması gerek.
Tamam duygusallığa gerek yok.
Annemle boşandılar. Ve ikiside evlenip yeni hayatlar kurdular. Mutluları belki böyle. Ya da mutlu taklidi yapıyorlardı. Bilmiyorum.
Benim ne hissedeceğimi hiç düşünmeden hareket ediyorlar. Lanet olsun benim birşeyler hissedeliyor olduğumu bile göz önünde bulundurmuyorlar.
Mahkeme velayeti anneme verdi. Hep böyle olurmuş bu gibi durumlarda. Zaten babamla yaşasam nasıl olurdu orası apayrı birşey.
Annemin yeni kocası iyi bir adama benziyor. Annemi mutlu ediyor. Annem artık ağlamıyor. Gülüşü yüzünden hiç eksik olmuyor.
Onu mutlu görmeyi özlemişim.
Annemin yeni kocası, bazen bakışları gözlerimi kaçırmama neden oluyor. Şey sanırım, beni biraz ürkütüyor...
Bakışlarını üzerimde hissetmek beni rahatsız ediyor. Sanki gözleriyle beni taciz ediyordu...
İlk başlarda kendi kuruntularım zannetmiştim. Ama hayır. Bu adam gerçekten beni dikizliyordu. İnanamıyorum ya.
Annemle nasıl konuşacağım bu konuyu. Nasıl olurda "Sevgili kocan beni kesiyor anne resmen gözleriyle taciz ediyor." diyebilirim ki!
