ជេគកំពុងដេកគិតពេញមួយយប់ថាគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបអាចរកអាស័យដ្ឋានរបស់សង្សារខ្លួនបាន ទុក្ខកង្វល់វានៅតែមានអញ្ចឹងហេតុអ្វីស៊ុងហ៊ុនលាក់បាំងម្លេស?? ហើយនាងនោះជានរណាទើបអាចនៅក្បែរគេបាន?? សំណួរចេះតែមកបន្តបន្ទាប់តែគ្មានអ្នកណាអាចស្រាយចម្ងល់របស់ក្មេងកម្សត់ដូចជាជេគបានឡើយ
« ស៊ុងហ៊ុនម្សិលមិញបងនៅជាមួយអ្នកណាមែនទេ?? »
« គ្មានទេ »
« ហេតុអ្វីក៏ឆ្លើយខ្លីៗ បែបនេះ »
« ចុះអូនអោយបងឆ្លើយបែបណា?? »
« មិនអីទេ អូនយល់ហើយ » ចាំបាច់ច្រឡោតដាក់ធ្វើអីក៏ដឹងស្រាប់ហើយថាជេគពូកែអន់ចិត្ត គិតច្រើនឬមួយក៏នាយស្រ្តេសពេកទើបច្រឡោតបែបនេះ មិនអីទេខ្លួនមិនប្រកាន់និងនាយឡើយ
« បានហើយជេគបងរវល់ »
« ហុឹម »
+ ស្អែកឡើង
ជេគព្យាយាមទាក់ទងទៅកាន់ស៊ុងហ៊ុនជាច្រើនដងរហូតដល់នាយលើកមិនដឹងជាមានរឿងអីចំពោះគេទេទើបបាត់ឈឹងបែបនេះមិនបារម្មមិនបានឡើយនេះសង្សារគ្នាមួយទាំងម៉ូលណា
« ស៊ុងហ៊ុនបងបាត់ទៅណា?? បាត់តាំងតែពីម្សិលមិញមើលម៉ោងផងអីលូវម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?? »
« បងរវល់!! »
« រវល់អីបងមិនប្រាប់ហេតុផលផង អូនម៉េចនិងដឹង »
« ហុឺយយយ »
« បងធុញអូនហ៎រ?? »
« អត់ទេ!! អូនកុំគិតតែឯងៗ បានទេ?? »
« មិនអោយអូនគិតម៉េចបើ... »
« អូនកុំរករឿងបងមួយថ្ងៃទៅមើល បងហត់ ហត់ខ្លាំងណាស់ »
« អូនសុំទោស » ស៊ុងហ៊ុនហាក់ភ្ញាក់ខ្លួនមិនគិតថានាយជ្រុលមាត់ដល់ថ្នាក់និងសោះសន្យាហើយថាមិនអោយជេគយំថាមិនអោយជេគឈឺចាប់អីលូវលឺសម្លេងជេគយំទាល់តែបាននាយពិតជាស្អប់ខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់បើជ្រុលជាអញ្ចឹងហើយអោយជេគគិតយ៉ាងម៉េចមកលើខ្លួនក៏គិតទៅសំខាន់គេគិតពីអនាគតជេគច្រើនជាង
« បង... »
« មិនអីទេបងសម្រាកចុះ »
« ជេគកុំអាលបិទណា »
