კახა მალე მოვიდა დაძაბულებას ვამჩნევდი ძალიან ღელავდა ცალკე გავიყვანე
თეკლა:კარგი დამშვიდდი
კახა:ძალიან ვღელავ
მითხრა და ნერვიულად აიჩეჩა თმა
თეკლა:ნუ ღელავ გამოგივა
კახა:გული საშინლად სწრაფად მიცემს მისი პასუხი მაშინებს
თეკლა:დამშვიდდი შენ შეძლებ
თბილად გავუღიმე და აივნისკენ წავიყვანე სადაც ლიკა იყო ლიკამ გაიღიმა ჩვენი დანახვისას
თეკლა აქ იყავით ახლავე მოვალ.
ვუთხარი ღიმილით გავედი კარი მივხურე და ისე რომ არ შეემჩნიათ ჩუმად გადავკეტე მე კი იქვე დავდექი რომ ყველაფერი მენახა
*ლიკა*
კახა ჩემს გვერდით დადგა ორივე ზღვას გავყურებდით ძალიან სიცივე იყო მე კი არც ისე თბილად მეცვა მართალია აივანი გადახურული იყო მაგრამ თოვლის ფიფქები ოდნავ მაინც ჩანდა აივანზე
კახა:ლიკა...
დაბნეულობა შევატყვე ხმაში მას შევხედე და კარგად დავაკვირდი ძალიან ღელავდა
ლიკა:გისმენ
კახა:იცი მიმდა გითხრა რომ...
ლიკა:მითხარი ნუ ღელავ
კახა:რაც გაგიცანი ჩემი ცხოვრება შეიცვალა ყველაფერს შენთან ვაკავშირებ შენზე ძვირფასი არაფერი მაბადია მინდა ვთქვა რომ ძალიან შემიყვარდი არ ვიცი შენ რას ფიქრობ ჩემზე მაგრამ წინასწარ ძალიან მაშინებს შენი პასუხი მეშინია რომ ისე ვერ მიიღებ ამ სიტყვებს როგორც მე ვიღებ...
მისი თითოეული სიტყვა ისეთი ხმით წარმოთქვა მეც დამაბნია ყველაფერი ერთიანად დამავიწყდა ნერვიულობისგან ინსტიქტიურად კარისკენ ჩქარა წავედი სახელური ჩამოვწიე და არ იღება...
ლიკა:არა...არა...
კახა:ვიცოდი რომ ამას მეტყოდი
მითხრა გამტყდარი ხმით
ლიკა:შენ არ გეუბნები კარი არ იღება ჩავიკეტეთ
უცებ მოვიდა და მისი ხელი ჩემსას შეეხო სახელურს ხელი გავუშვი მანაც ცადა გაღება მაგრამ უშედეგოდ
ლიკა:ჯანდაბა ტელეფონი მაინც გამომეტანა
კახა მომიახლოვდა თავისი მოსაცმელი გაიხადა და მომაფარა
კახა:სიცივეა არ გაცივდე
მითხრა და ისევ კართან მივიდა
ლიკა:კახა შენ რაც შეგეხება...
კახა:ლიკა ვიცი და მინდა რომ ცოტა კიდევ იფიქრო მერე მითხარი რასაც ფიქრობ კარგი?
ლიკა:ამმ...კარგი...
დავიბენი და მის თვალებს შევხედე ულამაზესი თვალები აქვს მითქვია? მითქვია რომ ულამაზესია? ასეთი სიმპათიური როგორაა? კარს მოშორდა და იქვე დაჯდა ის მყოფ მდივანზე მეც გვერდით მივუჯექი
კახა:ისე ახლა აქ რომ გიორგი და თეკლა ჩაკეტილიყვნენ გიორგი იმდენს იზამდა როცა გამოვიდოდნენ უკვე ცოლ ქმარი იქნებოდნენ მე მიკვირს აქამდე რომ ვერ შემოირიგა
გაიღიმა
ლიკა:მათ შორის რაღაც საოცარი გრძნობაა და ამას ვერცერთი ხვდება
კახა:მათი ბედნიერება მეც მაბედნიერებს...
ლიკა:როგორ ფიქრობ შერიგდებიან?
კახა:ზუსტად ვიცი შერიგდებიან იმ გრძნობას ვერ აუვლიან გვერდს რაც მათ შორისაა...
