GECENİN ATEŞİ

1.BÖLÜM

İyi okumalar ♡
Oy ve yorum yapmayı unutmayalım lütfen.

En güzel sonlar acı başlangıçlarla bitermiş..

Kalbim neden ağrıyordu? Ben veda etmeyi seviyordum... Ama neden şimdi? Neden şimdi kalbim ağrıyordu?

Gözlerimin dolduğunu biliyordum, hissediyorum. Hep dolardı ama şimdi dolması benim için anlamsız...

Bunca yıl yaşadığım, üzüldüğüm, sevindiğim yetimhaneden ayrılma zamanım gelmişti. Yetimhane başkanı ayrıca annem olarak gördüğüm Nezahat hanım ağlıyordu. Bu benim için çok şey barındırıyordu.

Sadece o değil çocukluklarım, arkadaşlarım yetimhanede kalan kızlarda ağlıyorlardı. Ben olsam bende ağlardım. Ne zamandır beraberiz. Bir zahmet ağlasınlar!

Gözlerimi zapt etmek zor olduyordu. Belkide saklamam lazımdı.

Duygular gösterilmek, hissetmek için var. Neden saklıyorum? Neyden korkuyorum?

Hayır hayır! Ah işte düştü şu göz yaşı.

Beni böyle görünce Nezahat annenin daha çok üzülmesine neden olucağımı bildiğim için farkedemeyecekleri şekilde gözlerimi sildim.

Vedalar, vedalar güzel şeydi...

Nezahat anneye döndüm, bu benim için zor değildi, neden zor gibi hissediyorum?

Nezahat anne benim annem olmuştu. Öz değildi ama olsundu.
Zaten akrabalık kan bağlarıyla  değil akıl bağlarıyla olmaz mıydı?

Ne olduğunu anlamadan beni kendine çekip sıkıca sarıldı. Afallamamadan dolayı bir kaç saniye elim havada kaldı. Kendimi taplamam lazımdı. Bu duyugusallık bana yakışmazdı. Belkide yakışıyordu.

Kendime gelip elimi bel boşluğuna koydum.
Bu sarılılış o kadar güzeldi ki. Bu sarılışı okadar seviyordum ki. Ben sarılmayı o kadar çok seviyordum ki...

Ne zaman Nezahat anneye sarılsam ağlamak istiyordum. Nedenini bilmiyordum ama tek tahminim onu annem gibi görüp, anne sarılışıymış gibi hissedişim olduğu.

Nezahat annenin sesini işitince düşüncelerden sıyrıldım.

"Hazencim gidiyorsun. Kendine bakabiliceğinden emin değilim, yapamazsın orda tek başına."

Hâlâ beni çocuk olarak görüyordu!

Sakin bir ses tonuyla konuşmaya başladım.

"Merak etme Nezahat anne kendime bakabilecek yaştayım. Ayrıca bir yere gitmiyorum ki. Hâlâ İstanbul'da olucağım sadece biraz uzağınızda, " dedim.

Gülümsedim. Ben böyleydim başkaları üzgün olduğumu görüp üzülmesini istemediğim için gülümser, komiklik yapardım. "Ayrıca hala benden kurtulamadın. Arasıra seni ziyarete geliceğim. Ben seni bırakmam ki."
Nezahat anne hüzünle gülümsedi, arkadaki kızlar tebessüm etmekle yetindi.

***

Nezahat annenin dedikleri aklımı kurcalıyordu kendimi onların yanında avutmuş olsamda haklıydı. Nasıl yalnız kalırdım orada?
Daha evimin nasıl olduğunu bilmiyordum. Onu geçelim ben daha komşularımın kim olduklarını bilmiyordum. İyi insanlar mıydı? İyi anlaşabilicek miydim?

Belirsizlik içinde yüzerken araba sesi duymam düşüncelerimin silinmesine yardım etti.

Taksi önümde durduğunda, yetimhane bekçisi Rüstem amcaya döndüm, kollarını iki yana açtığında zaman kaybetmeden sıkıca sarıldım. Nezahat anne de nasıl anne kucağı gibi hissediyorsam Rüstem amcada da baba kucağındaymış gibi hissediyordum. Şuan olduğu gibi.

Burdaki yaşamım boyunca bana baba gibi davranmıştı. Umarım hep baba gibi davranırdı. Benim buna istiyacım vardı..

Kulağına fısıldadım, "Hakkını helal et Rüstem amca. Çok emeğin var üstümde."

Rüstem amca saçlarımı okşarken konuşamaya başladı.
"Hakkım sana helal olsun Hazen kızım. Sakın bizi unutayım deme sık sık ziyarete gel tamam mı?"

Konuşamadım dudağım seğirdi, boğazıma koca bir yumru oturdu. Konuşamayacağımı anladığımda onu başımla onayladım.

Taksici kornaya bastığında ayrılmak zorunda kaldık.
Arkama döndüğümde Nezahat annenin önde kızlarında arkada olduğunu gördüm.

Onlara el salladım.
Daha fazla onlara bakarsam ağlayacaktım.
Önüme dönüp taksinin arka yolcu koltuğuna oturdum.
Rüstem amca bavulu bagaja koyarken bende son kez pansiyona baktım.

Araba çalıştı ve biz yetimhaneden uzaklaşmaya başladık.

Buradaki anılarımdan uzaklaşmaya başladık.

Burdaki yaşamımdan uzaklaşmaya başladık.

Yeni hayata başlayacaktım..

Yeni bir yaşamım olacaktı..

Yanlızlıktan korkuyordum. Yalnızlıktan korktuğum halde yalnız kalmaya gidiyordum.
Birşeyin farkındaydım, korkularını yenmek istiyorsam korkularıla mücadele etmem gerekirdi. Yapardım, yapacaktım.

___________________________________________________

Selamm!
Nasılsınız bakalım? Teşekkürler ben de iyiyim.

İlkim... Bir yıldır düşünüyordum, düzenleme yapıyordum. En sonunda da buradayım. Umarım beğenebileceğiniz bir kitap olur.
Umarım devamını getiririz.

Ne zaman konuşmaya ihtiyaç duyarsanız bana yazabilirsiniz. Hepiniz benim için çok değerlisiniz...

Umarım istediğiniz her şey gerçekleşir.

Sizleri çok seviyorum, kendinize iyi bakın...