TSNV 16| Corrupted

5.9K 292 69
                                    

The content is a bit vivid and detailed. Read at your own risk.
W A R N I N G| R-18 E X P L I C I T C O N T E N T

CLEA 

Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sa akin ang mga nakabulagtang maid servants sa sahig. Half of them were lying on the cold floor unconscious, while the rest of them were gasping for air. Dark energy emits from their body as if it were draining their life force. I tried to look around in search of Dimir, but he was not in the receiving hall. 

Hindi ko ininda ang panlalamig ng buong katawan ko mula sa paglusong sa nyebe kanina. I went straight on the staircase going to the second floor of the mansion. Pagdating ko roon ay nakahandusay rin ang mga tao at walang malay. I was relieved that I haven't seen any blood.

"Dimir!" My voice echoed in the corridors. Lahat ng mga pinto na nadadaanan ko ay binubuksan ko pero hindi ko siya natagpuan. 

I kept searching for him on the third floor, but to no avail, I could not find him. Dumaan na rin ako sa office niya at sa grand library pero hindi ko rin siya mahanap doon. Kahit sa kwarto niya wala siya. 

Where could he possibly be? 

Napapapalakpak na lang ako nang may maalala ako. I remember a secret room where his paintings were. That's the only room I still need to check. I went to the Library and activated the mechanism that opened a secret door. 

Pagpasok ko roon ay mga nagkalat na iba't ibang kulay ng paints at sira-sirang canvas ang tumambad sa akin. Some of the paintings were ripped and ruined, the paintbrushes and pallets were broken into halves. 

Dimir was standing in the middle of unfinished painting. Nakatalikod ito sa akin habang pinagmamasdan ang kung ano mang naroon sa canvas na kaharap niya. The ambience of the room was heavy and dark. Umaanhag ang kulay itim na inerhiya sa buong katawan niya. I could feel the intensity of his power and his urge to be violent that it almost made me want to collapse on the ground because of the pressure he's giving me. 

"Dimir." I managed to call out his name despite the tension I feel. Kinakabahan man ay sinubukan ko pa ring humakbang papalapit sa kanya kahit na nangangatog ang tuhod ko sa takot na baka pagharap niya ay maisipan niya akong sakalin at gilitan ng leeg. 

Based on the novel I read, whenever his Venom of Karma is at its peak, he will temporarily lose his memories to insanity. So I doubt if he can remember me. 

"D-Dimir?" Slowly, he turned his head to face me. Napalunok ako nang makita ang pamumula ng kanyang mga mata. His facial expression was grim and dark, it was dangerous and menacing. 

Nang magtagpo ang aming mga mata ay hindi ko ito nakitaan ng kahit na anong emosyon. It was cold, piercing like he wanted be dead. Naghaharumentado sa tibok ang puso ko dahil sa kaba sa kung ano man ang gagawin niya sa akin. He probably sees me as his enemy. One wrong move and he can kill me. 

"Why are you here?" he asked, emotionless. Dahil sa naging tanong niya ay naigilid ko ang ulo ko sa pagtataka. 

Does he remember me? But how can that be?

Lumapit ako sa kanya upang sana'y hawakan siya sa braso pero umatras siya palayo sa akin na para bang ayaw niyang hawakan ko siya. "Leave, Clea." He commanded firmly with finality in his voice. 

Leave? How can I leave him in that state? 

"I will cure you." Matigas kong wika habang naniningkit matang nakatingin sa kanya. He didn't answer. Imbis sumagot ay kinuyom niya lang ang kamao niya habang nakatitig sa akin. 

"I don't know how long I can keep myself sane," he paused as his stare intensified. "So I want you to leave," pagdidiinan niya pa. 

Namewang ako sa harap niya. Walang pag-aalinlangan ko siyang dinuro. "You want me to leave?" Humalakhak ako habang pinagtataasan siya ng kilay na animo'y may sampu siyang ulo. 

The Saintess is the New VillainessTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon