Venom -Stray Kids BxB-

🕸Bölüm 4🕸

Kelime sayımız: 500

Seungmin dev örümcekten kaçarken diğerlerinden koptuğunu fark etmemişti.

Koşmayı bıraktığında etrafına dikkatlice bakındı, her yer birbirine benziyordu.

Bir süre sonra içgüdülerine güvenmeye karar verip sağa döndü ve biraz daha ilerledi.

Uzun bir koridora geldiğinde sağ tarafta normal görünen ama kesinlikle öyle olmadığına emin olduğu bir sandalye gördü ve oraya doğru gittiğinde etrafı kırmızı iplerle sarıldı.

Bunun normal olup olmadığını bilmediği gibi ne yapacağını da bilmiyordu.

''Pekala, ne yapacağımı bilmiyorum, ama oturacağım''

Bunu dedikten sonra oturduğunda sandalye ve iplerin ona tanıdık gelmeye başlaması düşünmesine sebep oldu.

Bir çıtırtı sesinden sonra önüne düşen intihar ipi son nokta oldu, hatırlamaya başlayınca ellerini başına koydu.

*-*-*

''Abi? Abi! Neredesin?!''

8 yaşındaki küçük Seungmin anne ve babasının yükselen sesleri arasından abisine sesleniyordu.

Annesinin babası için kurduğu küfür dolu cümleleri duymamak için kulaklarını tıkayarak merdivenlerden aşağı inmeye başladı, son çaresi abisinin stüdyosuydu.

Kim'ler mal varlıklarıyla bilinen bir aileydi ve Seungmin en küçük varisleriydi.

Ama babası şirketi batırmıştı ve bunu eve haciz gelene kadar kimseye de söylememişti, kavga da bu yüzden çıkmıştı zaten.

Seungmin stüdyo kapısına geldiğinde her ne kadar biraz korkuyor olsa bile onu hafifçe araladı.

Abisi kırmızı iplerin ortasında duran bir sandalyenin üstünde ayaktaydı ve odağını hiç değiştirmeden tavandan sarkan iple bakışıyordu.

''Abi? Ne yapıyorsun?'' diye sordu Seungmin içeriye adımlayıp kapıyı kapatarak.

Korktuğu için titreyerek çıkan sesi abisinin ona dönmesine sebep olmuştu.

Seungmin küçük olduğu için hepsini bilmese bile bu abisinin şahit olduğu ilk kavga değildi.

15 yaşında bir gencin görmesi gerekenden çok daha fazlasına şahit olması onu çok yıpratmıştı.

Ama kardeşi o anda orada olmamalıydı.

''Git...''

Seungmin ise gitmek yerine abisinin gözlerine bakarak iplere daha çok yaklaştı.

''Git Seungmin, gitmelisin...''

Küçük kardeş bu kez yere oturarak gitmeye hiç de niyetli olmadığını belli etti.

O sırada yukarıdan bir kırılma sesi duyuldu, büyük ihtimalle annesinin kıymetli ve pahalı vazolarından biriydi.

Gerçi artık onların da hiçbir önemi kalmamıştı.

Bu abisi için son damla olurken Seungmin onu boynunu tavandan sarkan ipe geçirirken izledi.

Sandalye düşüp abisi havada asılı kalınca ise artık cansız olan bedene bakarak ağlamaya başladı.

Annesi onları bulduğunda yarım saat geçmişti, tavandan asılan bedenin yüzü beyazlamış, dudakları mosmor olmuştu.

Ne olduysa da o vakitten sonra olmuştu.

Eve gelen polisler küçük çocuğu önce karakola, oradan da eşyalarıyla birlikte yetimhaneye götürmüştü.

Annesi onu sıkça ziyarete gelirken babası bir kere bile uğramamıştı ve yaşadığı şeyler yüzünden küçük yaşında psikolojik destek almak zorunda kalmıştı.

Yetimhanede de hiç arkadaşı olmamıştı, ta ki bir gün yeni biri gelene kadar...

*-*-*

Dolmuş gözlerle başını kaldırdı.

Bu oyunun özellikle bu şekilde planlandığını anlamıştı, ama oyuncuların da özellikle seçilmiş olduğunu düşünmemişti.

Şimdi daha iyi anlamıştı, etrafına bakınarak kamera aradı ama bir tane bile bulamadı.

Artık daha net hatırlıyordu, abisine o iplerden dolayı ulaşamamıştı.

Şu an ise iplerin arasında kalan kendisiydi.

Ama Seungmin abisi gibi değildi.

Seungmin güçlüydü ve bunun için savaşacaktı.

Sandalyeden kalkıp üstüne çıktı ve tavanda kulpu görünmeyen bir kapak fark etti.

İplerin üstüne basarak kendini yukarı çekti ve kapağı zorla kaydırarak onu açmayı başardığında bir ses duydu.

''Beklenmedik bir hamleydi, tebrikler Seungmin.''

*-*-*-*-*-*-*-*

Artık karakterleri tanımaya başlayacağız, senaristimle umarız ki bu bölümü beğenmişsinizdir! ❤