Don't look, just love II n.h [edit]

Rozdział 15

Hasztag na tt: #DLJLff
ROZDZIAŁ NIE SPRAWDZONY 

Niall's POV

Kręcisz się w mojej głowie, jak na karuzeli. Obroty się nie zmieniają, a nawet jest ich więcej. Nie chcesz jej opuścić. Nie chcesz dać mi spokoju. Nie chcesz mi dać odetchnąć świeżym powietrzem. Jesteś moim narkotykiem od którego się uzależniłem. Jesteś tym z kim chce przeżyć te obroty na karuzeli. Czy ty też je chcesz przeżyć ze mną? Nie chce być samotny. Uszczęśliwiasz mnie jak nikt inny. To się tak szybko zmienia, tracę grunt pod nogami. Próbuje ciebie dogonić, ale nie udaje mi się. Wymykasz mi się jak woda, która przepływa przez palce. Myślę, że mam dużo czasu, kłamię. Nie mam go. Ty jesteś coraz dalej. Nie udaje mi się, ale nie chce się poddać. Jesteś tym co mnie uszczęśliwia. Nie chce ciebie stracić, bo wtedy stracę siebie. A ty odbiegniesz z moim sercem w jednej ręce. Jakim cudem mogłaś je tak szybko zabrać? Wbiegłaś do mojego życia tak szybko, zapuściłaś szpony w moim sercu, a potem je wyrwałaś. I należało tylko do ciebie i do nikogo innego. Bo jesteś tym co mnie uszczęśliwia. I może każdy wmawiać mi, że to bzdury. Choć naprawdę cieszę się, że ty je zabrałaś. Obiecaj mi, że dobrze się nim zaopiekujesz. Nie chce by potem zostało rozerwane kolejny raz.

Czym jest samotność? Samotność jest z wyboru? Czy może jest nam przeznaczona? A moja jaka jest? Z wyboru? Raczej tak. Nie każdy człowiek chce być. Połowa pisarzy była samotna, nie miała swojej drugiej połówki, czemu? Byli zbyt pochłonięci pisaniem czy może nie zwracali uwagi na inne osoby. Może żyli w swoim malutkim świecie gdzie wyobrażenie miłości w realu było zbyt wielkie i nie mogło być prawdziwe. Zamykają się w swoim małym świecie. Są zamknięci w wieży z której nie ma wyjścia. Nie mogą zejść po drabinie, ale czy chcą po niej zejść? Może chcą tam zostać na zawsze i nie zaznać cierpienia, które spotka ich jak tylko zejdą. Stopy dotkną gruntu i straci się nad wszystkim panowanie. Nad całym swoim życie i zaczną się kręcić w kółko by znów wejść do tej wieży. Nie chcąc ponownie czuć tego okropnego uczucia kiedy stopy dotknęły ziemi. To może jednak było z przeznaczenia. Może przeznaczone jest komuś być samotnym. Może on tego w szczególności nie odczuje i będzie się czuł wolny. Będzie się uśmiechał przy każdej możliwej okazji. A mój jaki jest? Może mi też jest bycie samotnym przeznaczone. Głupie gdybanie a co byłoby. Mam Lexi, Liama i choć trochę Amelii. Ludzie spotykają osoby, które odmienią ich życie niespodziewanie. Ile można czekać na takie osoby? Czekałem 19 lat, 4 lata od wypadku. Pojawiła się znikąd i odmieniła moje życie. Zastanawiasz się czy ty też masz taką osobę? Myślę, że tak może ona się jeszcze nie narodziła lub jest tobie przeznaczone bycie samotnym. Może jesteś stworzony do większych celów niż bycie w związku.

Któregoś dnia obudziłem się i byłem jak zombie. Myślałem, że umarłem. Sprawdziłem puls i nadal żyłem. Jak to możliwe, że robiłem wszystko odruchowo?

Chodziłem po domu jak duch. Nikogo w nim nie było. Byłem sam jak palec. Bałem się jak nie wiem co. Po dwóch godzinach zacząłem przyzwyczajać się do samotności. Stwierdziłem, że nie jest taka zła. Mogłem robić co chcesz i nikogo to nie obchodziło. Siedziałem i nie musiałem nic mówić. Milczałem. Milczenie w ciągu tych paru godzin stało się moim partnerem. W końcu Lexi wróciła do domu, a ja ucieszyłem się z tego powodu. Nie wiedziałem jak samotny byłem. Kiedy przyszła nie mogła się ode mnie uwolnić. Czyli jednak mi nie było przeznaczona samotność? Czyli jest dla mnie jakaś szansa?

Nie wiesz jak samotny jesteś, dopóki nie przyjdzie druga osoba.

Westchnąłem i oparłem się o oparcie krzesła. Siedzę w moim pokoju i szukam nowych zespołów, które będą opisywać to jak się czuje. Nie znajduję takich. Jak się czuję skoro takich nie znajduje? Czuję jakbym się kręcił w kółko i spotykał po kolei wszystkie uczucia miłość, nienawiść, samotność, po prostu wszystko co mnie wyniszcza. Wiem czym jest miłość i samotność, ale czym jest nienawiść?