Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu dünyada haddinden fazla acı var.
O kadar fazla acı var ki; Fazla kalanları çocuklar çekiyor.
Kimse kalbinden büyük acıyı yaşamamalı ama çocukların kalbi avuç içi kadardır, kucaklayamayacakları acıyı göğüs kafesine ektiklerinde taşıyamazlar.
Bilirsin; Taşıyamazlar ama taşımak zorunda kalırlar.
Çünkü dünya gereğinden fazla kez yenilmiş kötülüğe, şeytan kandırmış insanları ve Tanrı tarafından unutulduklarını sanmışlar.
Kalplerinin kaldıramadığı acıyı taşımak zorunda kalan çocuklar büyüdüklerinde düşmezler belki de, ya da sadece buna inanmak isterler. Gözlerinden akan yaşı bile hayata karşı kaybediş sandıklarından ağlayamazlar bile bir daha.
Hayat ellerinden onu da alır.
Hayat acımasızdır, insanlar ise fazlasıyla kötülükle yıkanmışlardır, iyilik ölüme yenildiğinde her seferinde kalpte yaşatılan Tanrı değil, zihine gömülmüş şeytan kazanır.
Çocuklar şeytanla tanışamayacak kadar şanslı olsalar da şeytanın kirlettiği bedenler tarafından lekelenecek kadar şanssızlardır.
Çocuklar kötülüğe yenilemeyecek kadar şanslı olsalar da kötülüğün öldürdüğü zihinler tarafından kirletilecek kadar şanssızlardır.
Çocuklar; Önlerinde yaşayacak koskocaman bir ömür olduğu için şanslı olsalar da kalpleri karanlık tarafından mezarlığa gömüldüğü için yaşayamazlar.
Karanlığa heba edilen bir ruh, kalbi avuç içi kadarken yaşadığı yer tabutu olan bir çocuk.
Zihin'de sıradan günlerden biriydi. Sarı saçlı kız karanlığın hapis olduğu ceza odasında yalnızdı, burada niye olduğunu bilmiyordu, başına ne geleceğini bilmiyordu ve burada olmaktan nefret ediyordu.
Gözlerinden yaşlar dökülürken ardı ardına yalvarıyordu Tanrı'ya; "Yalvarıyorum canım acımasın bu sefer,lütfen o gelmesin."
Bu dünyada haddinden fazla acı vardı.
Avucunu sıktı ve kalbine götürdü diğer elini,hala yaşıyordu,kalbinin her an durabileceğini hissediyordu.
Yanağı yediği tokattan sızlıyordu, gözyaşları süzüldükçe daha da yandığını hissediyordu. Onu bir tek gözyaşları terk etmiyordu.
