Tutsak

0.2

Uyuşuk bir kasaba olan Terrel'de muhabirlik yapmak, göz kamaştırıcı bir iş değildi. Polis bandına gelen şikayetler genellikle gürültülüler ve hiç karışıklıklardan ibaretti, yani Terrel gazetesinde haber yapmaya değecek bir konu yoktu. Dahası incelemeleri için verilen makalelerin, basımlarda kullanılan mürekkebin fiyatı kadar bile değeri yoktu. Rotary Kulübü, ev yapımı kurabiye ve kek satışına sponsor olmuştu. Taft Memorial Kütüphanesi,19 yüzyıl çiftlik evi çömlekleri sergisi yapmayı planlamıştı. Shane Gramer Okulu'ndan üç öğrencinin yazıları "sesini duyur, Bir yangını Durdur" yarışmasında, şehirdeki itfaiye teşkilatı tarafından seçilmişti.

Ama şimdi, iki ay boyunca polis radyosundan sadece ufak çaplı trafik kazaları, yerel tabak-kırma müsabakaları ve liseli gençlerin bira partileri ile ilgili sıradan haberleri yakaladıktan sonra gerçekten bir şeyler olmaya başlamıştı

Joe odanın diğer ucundaki irikıyım editöre, "Hey,Randy! Radyoyu duydun mu? "Terrel Tepesi'nde yeni biri daha' derken,neyi kastediyor?" Diye seslendi

Randy yazmayı bırakıp, kafasını kaldırdı; ama bir süre için hiçbir şey söylemedi. En sonunda Joe'ya dik dik bakarak "Biri yine uçurumdan atlamış. Endişelenme! Yarın sabah tüm detayları topladıklarında röportaj yaparız," dedi.

"Sence oraya gitmeli miyim? Tam bir manşet haberi gibi görünüyor!"

"Gerek yok! Yarın polis merkezini ararsın. İhtiyacımız olan her bilgiyi sana verirler."

Joe, Chicago'da ayrıldığından beri sıcak gelişme niteliği taşıyan hiçbir haber yakalayamamıştı ve haftalardır yakaladığı tek ilginç olayın peşini bırakmaya da hiç niyeti yoktu. "Şu anda kitap kulübü havasında çalışmaktan başka yaptığım bir şey yok. Arabaya atlayıp oraya gitsem nasıl olur?

"Otur oturduğun yerde Joe!

Randy'nin seninde tuhaf bir şey vardı. Bu yüzden Joe, tartışmak için ağzını açsa da sonra vazgeçti. Anlamıştı editör kararından vazgeçmeyecekti. Bu adam sanki bir şeyler saklıyor gibiydi. Ama Joe'nun muhabir içgüdürleri, bu sırrın peşini kolay kolay bırakmasına izin vermedi.

Artık şu durgun geceye gerçekten de bir ara vermek istiyordu. Gece ilerledikçe, masasındaki video gösterim programındaki yeşil kelimelerin sayısı azalıyordu. Polis bandının sesi, gece 11.00'den sonra kesildi. Joe sessizce küfür etti. Zaman zaman küçük bir kasaba gazetesinde çalışmaktan gerçekten. Nefret ediyordu. Eğer doğma büyüme buralı olsaydı Randy'nin, tepeden atlayan biri hakkında neden konuşmak istemediğini kesinlikle anlardı. Dahası, sanki bu, sıklıkla yaşanan normal bir olaymış gibi, atlayan kişiden "yeni biri daha " diye bahsetmişlerdi. Belki de atlayan, editörün ailesinden biriydi. Kahretsin! Muhtemelen kendisi hariç, kasabadaki herkes, uçurumun ölümcül tarihinden haberdardı.

Ama ne yazık ki Joe oralı değildi. Chicago'dan büyümüş ve gazeteciliğin önde gelen isimleri ile çalışmıştı. Northwestern üniversitesi'nin öğrenci gazatesi için Jonbenet Ramsey soruşturmaları efsanesini yazmıştı ve hazırladığı üst düzey hikâyeler, üniversiteden sonra onun Chicago Tribune'de serbest gazateçi olarak çalışmasını sağlamıştı. Trib'de tam zamanlı buluşmaları, okul yönetim kurulu krizleri hakkında sıradan haberler yazdı. Daha sonra da hızlı yükselen kariyerinin tadını çıkardı.