Under control?

Π15

Έβαλε μπρος την μηχανή και ξεκίνησε μια διαδρομή προς το άγνωστο για μένα. Δεν ήμουν σίγουρη για το ποσό σωστή επιλογή έκανα. Ένιωθα πως θα έχουμε μπλεξίματα και οι δυο. Τι και αν μας είδε κανείς ; Τι και αν μας ψάχνουν και υποψιαστούν πως λείπουμε και οι δυο ; Φοβόμουν. Δεν ήταν σωστό.

Ύστερα από ένα τέταρτο οδήγησης ο Φίλιππος έσβησε την μηχανή. Βρισκόμασταν σε μια ερημική παραλία. Δεν υπήρχε ψυχή εδώ γύρω , εκτός από μια καντίνα λίγα μέτρα μακριά μας.

«Μείνε εδώ» είπε ο Φίλιππος και βγήκε έξω από το αμάξι.

Τον είδα να πηγαίνει προς την καντίνα αλλά δεν ήμουν και σίγουρη.
Έγυρα την μάτια μου προς την θάλασσα. Ήταν  περίεργο. Μόνο εκείνη κατάφερνε να μου προκαλεί ηρεμία και γαλήνη μέσα σε μηδενικό χρόνο. Φαινόταν μαύρη και απέραντη. Ίσως να ήταν.

Ένιωθα μπερδεμένη. Τι σκατα μου συνέβαινε ;

Από την μια ήμουν καλά αλλά μετά .. μετά τι;

Δεν ξέρω.

Η πόρτα άνοιξε και εκείνος μπήκε μέσα κρατώντας μια μπλε πλαστική σακούλα με σάντουιτς και νερά. Η ευωδία των τροφίμων σκορπίστηκε σε όλο το αμάξι , που πλέον το μόνο που ήθελα ήταν να το φάω δίχως αύριο.

«Δεν ήξερα πως το θέλεις και στο πήρα όπως το δικό μου» μου είπε ενώ μου το έδωσε στο χέρι

«Μην σε απασχολεί» του απάντησα και δάγκωσα την άκρη

Τυρί , σαλάμι , κεμπάπ , σώς και πατάτες μπορούσα να διακρίνω.

«Έχεις ξανά έρθει εδώ ;» Ρώτησε μπουκωμένος

Έγνεψα αρνητικά κοιτώντας τον

«Μικρούλα , δεν έχεις πάει πουθενά» απάντησε καρφώνοντας με με τα μάτια του.

Μικρούλα

Ένιωθα να καίγομαι.

«Δεν έχω αμάξι» απάντησα προσπαθώντας να απολογηθώ

«Φαντάζομαι ούτε τα παιδάκια που είχες για γκόμενους είχαν» είπε ρίχνοντας μπηχτή για το παρελθόν μου.

Δεν είχε άδικο βέβαια , αλλά αυτό είναι άλλο.

Γύρισα να κοιτάξω έξω. Δεν ήθελα να τον κάνω να νιώθει ανώτερος από όλους. Δεν είναι καλύτερος.

«Μην νιώθεις άβολα. Είμαι 26 χρόνων λογικό να είμαι έμπειρος και εσυ όχι.» Είπε και έσπασε την άβολη σιωπή που προκάλεσε.

«Μάλιστα , άρα με πόσες έχεις έρθει εδώ ;» Ρώτησα σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.