စာအုပ္နဲ႔ေဘာပင္…
“အသက္ေရာ့…လိေမၼာ္သီးစား”
ဇမၺဴ ကစာေရးေနတဲ့ထေနာင္းေရွ႕ကိုပ်ားလိ
ေမၼာ္သီးေတြထည့္ထားသည့္ပန္းကန္လာခ်ေပးသည္။ဘိုးဘိုးေဒါနကထေနာင္းကိုစာေရးခိုင္းထားတာဇမၺဴ သိသည္။စာဖတ္ဝါသနာပါတဲ့လူပ်ိဳ
ႀကီးကလည္းဘိုးဘိုးရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ၿပီးကိုယ္တိုင္စာေရးဖို႔ႀကိဳးစားေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္
ဇမၺဴ ကစာအုပ္နဲ႔ေဘာပင္ေတြဒါဇင္လိုက္ဝယ္ေပးထားသည္။
“အသက္…laptop နဲ႔စာ႐ိုက္မလား။ဝယ္ေပး
မယ္"
“မ႐ိုက္ခ်င္ဘူး"
“ဘာလို႔လဲ"
“စက္ပစၥည္းေတြကိုသေဘာမက်ဘူး။စာအုပ္နဲ႔
ေဘာပင္ကိုပဲသေဘာက်တယ္"
“ေတာသားပီသလိုက္တာ"
“ဖတ္"
ထေနာင္းကဇမၺဴ ႕ရဲ႕နဖူးကိုဖတ္ခနဲ႔႐ိုက္လိုက္တာေၾကာင့္ဇမၺဴ နဖူးကိုပြတ္ရင္း-
“အသက္ကလည္းေတာသားလို႔ေခၚေတာ့
လည္းမႀကိဳက္ဘူး။ၿမိဳ႕ကိုေခၚေတာ့လည္း
မလိုက္ဘူး"
“ငါမွၿမိဳ႕မွာမေနခ်င္တာ"
“ဘာလို႔မေနခ်င္တာလဲ"
“အာရံုေတြေနာက္လို႔ေလ။ရြာမွာေနရတာကနားေအးပါးေအးရွိတယ္။ငါအခုစာေရးမွာဆိုေတာ့အေတာ္ပဲကြ"
“အင္းပါ"
ဇမၺဴ အနားမွာထိုင္ၿပီးထေနာင္းစာေရးတာကိုေမးေထာက္ၾကည့္ေနသည္။ထေနာင္းကစာအုပ္ကိုပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
“မင္းဘာလို႔ၾကည့္ေနတာလဲ"
“မဟုတ္လည္းအသက္ေရးတဲ့စာေတြကိုလူသိ
ေအာင္ခ်ျပမွာပဲမဟုတ္လား"
“ဟုတ္တယ္ေလ။ဒါေပမဲ့ေရးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့သူမ်ားၾကည့္တာမႀကိဳက္ပါဘူး။စိတ္
အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္"
“ဟင့္…ကိုယ္အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာအသက္ေဘးကေနထိုင္ၾကည့္ေနစမ္းပါ။အဲဒါဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလဲ"
“ငါမင္းအလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္တစ္ခါမွထိုင္မၾကည့္ဖူးပါဘူး"
BẠN ĐANG ĐỌC
Diary (ဒိုင္ယာရီ)
Phi Hư Cấuထေနာင္းသစ္ဦးရဲ႕မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းပါ။(or) married life ထနောင်းသစ်ဦးရဲ့မှတ်တမ်းစာအုပ်လေးအကြောင်းပါ။(or) married life
