Nooit Meer Regen // ajax fanfic

Hoofdstuk 18

Het was een paar dagen later. Twee dagen voor Kerstavond. Overmorgen zouden Liza, Demi en Bo naar het gala gaan van Ajax. Frenkie had gevraagd of Bo de date wou zijn van Carel, want dat was hoognodig, volgens hem. De twee spraken regelmatig af. Naast dat het eigenlijk een idee was, leken de twee het onderling ook goed te vinden met elkaar.

Vandaag was het woensdag. Liza had nog altijd vakantie en pas na oud en nieuw hoefde ze pas weer iets voor school te doen. Het meisje had vandaag heerlijk uitgeslapen en klom dan ook uiteindelijk om half tien haar bed uit. Liza besloot zich te gaan douchen. Toen ze haar nieuwe kleren pakte, zag ze dat er vannacht weer een laagje sneeuw erbij was gekomen. Door de klimaatveranderingen hadden ze op het journaal geen witte Kerst voorspeld. Maar niets leek minder waar en ze kregen toch nog ongelijk. Wat was het momenteel ook een gekke tijd om in te leven, vond Liza.

Ze pakte een nieuw setje kleding en haar telefoon van de oplader. Snel checkte ze haar sociale media en beantwoordde haar vrienden en Matthijs. Sinds die ene avond waren ze aan het appen geslagen. Meer dan normaal. Liza kende hem nu ongeveer een halve maand en haar gevoelens werden met de dag sterker voor hem. De zoen was nog steeds niet ter sprake gekomen en dat maakte Liza onzeker. Meende Matthijs alles wel zoals hij zei?

Was het nog niet te vroeg? Liza haar hersenen draaiden overuren en stapte in gedachten de badkamer verder in. Ze legde haar kleren op een stapeltje en zette de douche aan om het vast warm te laten worden. Ze kleedde zich uit en stapte onder de douche.

Een half uurtje later was Liza helemaal klaar voor de dag. Wat ze ging doen wist ze nog niet, maar dat zag ze wel naar het ontbijt. Misschien wilde Demi wel wat afspreken in de stad. Liza hield van vakanties. Eventjes geen andere verplichtingen en je kon doen wat je zelf wilde. Haar ouders waren richting een Intratuin vertrokken om de laatste puntjes op de i te zetten voor Kerstmis echt begon. Morgen was het immers al Kerstavond en ze begon al een beetje zenuwachtig te worden voor het gala. Ze smeerde wat crackertjes voor zichzelf en ging met een kop koffie op de bank zitten.

Een uurtje later ging de bel en Liza fronste. Wie kon dat nou zijn? Ze zette haar serie op pauze en stond op. Ze pakte der telefoon met 112 klaar op het display en liep voorzichtig richting de deur. Niet dat ze het eng vond maar ze verwachtte helemaal niemand. Liza pakte de deurklink en maakte de deur open. “Goedemiddag, wat kan ik voor…-” haar mond viel open toen ze zag wie er voor de deur stond. “Liza, ik hoopte dat ik eventjes met je kon praten.” Antwoordde Olivier, op een rustige manier. “Sorry, niet geïnteresseerd.” Liza keek weg. Hoe kon hij zo rustig reageren? Het maakte haar boos en ze moest haar best doen om er niks stoms uit te flappen.

“Lies, laat het mij uitleggen, alsjeblieft.” smeekte haar tweelingbroer. “Er valt niks uit te leggen, Olivier, het is duidelijk dat jij niets van mij wil weten.” zei Liza en voelde tranen achter haar ogen branden. “Ik heb je tig keren geprobeerd te bellen maar je was telkens niet bereikbaar.” Hij krabde achter zijn nek. “Omdat ik er nog niet klaar voor was. Het is een beetje laat voor excuses, vind je ook niet? Denk je dat ik drie jaar later zeg: het is wel goed?! Sorry, maar zo snel gaat dat nou eenmaal niet!” snauwde ze en draaide zich om. “Alsjeblieft, geef mij een kans om het uit te leggen.” Olivier zette zijn voet tussen de deur en keek der diep in de ogen aan.

“Ben je nuchter?” Vroeg Liza en keek hem met gespleten ogen aan. Ze had verschillende foto's voorbij zien komen dat Olivier tot laat in de nacht door dronk. Tot ieder weekend aan toe. Na allemaal dronken berichtjes van haar broer was ze er klaar mee. Hij mocht het zelf weten maar om dan niets meer van zichzelf te laten horen? Het kwam gewoon heel verkeerd over op Liza dat blijkbaar andere mensen wel belangrijk waren.* Daarna had ze niets meer van hem gehoord. Het nieuws over het uitgaansleven van de studenten had haar ongerust gemaakt maar Olivier had niks laten weten over hoe het met hem ging. “Natuurlijk ben ik nuchter.” Zuchtte hij.

“Wie heeft je gestuurd?” Vroeg Liza nieuwsgierig. “Matthijs?” Antwoordde Olivier voorzichtig en haar ogen werden groot. “Wat?! Zonder het tegen mij te zeggen?” Riep ze uit. “Hij vertelde mij hoe je eraan toe was en wilde volgens mij dat je wat vrolijker werd." Legde haar broer uit. “Dus stuurt hij jou maar doodleuk op mij af? Waar bemoeit hij zich eigenlijk mee.” Mopperde Liza. “Het is toch lief van hem.” Olivier haalde zijn schouders op. “Je weet echt niet hoe het voor mij is geweest hé, een leven zonder broer?! En nu met Kerstmis denk je ineens alles goed te kunnen maken?”

“Ik ga Matthijs bellen.” Liza haalde der telefoon tevoorschijn. Het kon haar niks schelen hoe de twee het geregeld hadden, maar ze kon er nu eventjes niet bij met haar hoofd. Daarom probeerde hij haar zo te pushen om Olivier te bellen. Hij had dit idee al veel langer in zijn hoofd zonder het tegen haar te vertellen. Ze snapte er helemaal niks meer van. “Lies, alsjeblieft. Die jongen bedoelt het alleen maar goed.” smeekte Olivier haar.

“Je kent hem geen eens.” Liza zocht geïrriteerd het nummer op van Matthijs.

“Misschien wel.” Met een ruk keek ze op en liet bijna haar telefoon uit haar handen vallen.