"O hâlde bütün aile de buradaysa size bir müjde açıklayacağız." Annem Kuchel yemek masasında ayağa kalkıp dikkatleri üzerine çekti. Sevincinden sürekli gülümsemesi beni de heyecanlandırmıştı. Acaba ne diyecek?
"Hayrola Kuchel? Ne bu sevinç? Merak ettim şimdi." Kuchel annemin yüzündeki sevinç Mikasa'nın annesinin de dikkatini çekmişti. Herkes annemin ağzından çıkacak güzel haberi bekliyordu.
Kuchel annem babama bakıp gülümsedi ve elini tuttu. Ardından daha sonra bize tekrar döndü ve söyleyeceği şey için kendisini toparladı.
Babamla ikisinin bu çocuksu sevinci beni daha da meraklandırıyordu. Ne söyleyeceklerini merak ediyorum.
"Hadi Kuchel, çatlattın bizi." Amcam dikkatinin tamamını onlara verip ne söyleyeceklerini bekliyordu.
"Güzel eşim söylesin." Babam annemin elinin üstüne bir öpücük bıraktı ve hayran bakışlarını ondan esirgemedi.
"Tamamdır, sizi çok da heyecanlandırmayayım." Derin bir nefes alıp verdi ve son bir kez babama baktı.
"Ailemize yeni bir üye daha gelecek!"
Başta kimse idrak edememiş olsa da sonradan herkes aydınlanma yaşadı ve odayı sevinç ile şaşkınlık karışımı sesler doldurmaya başlamışken ben olduğum yerde donakaldım. Annem hamile mi?...
Hayır, hayır! Olamaz! Levi'ın tek kardeşi benim...
Kafamı kaldırıp Levi'a baktım. Onun ne tepki verdiğini merak etmiştim. Sevinmez değil mi? Sonuçta o nadiren gülümser- Levi'ı ilk kez bu kadar mutlu görüyordum...
Elimdeki çatalı daha çok sıktım. Boğazıma bir yumru oturmuştu resmen. Abimin benden başka kardeşi olmasını istemiyorum!... Ona sadece ben abi demek istiyorum!...
"Ferhin? Sanırım sen pek mutlu olmadın." Mikasa'nın sesiyle kendime geldim ve hemen sahte -ki gerçekten ayırt edilemez- gülümsememi takındım. "Tabii ki mutluyum. Sadece biraz şaşırdım."
Ansızın beni yakaladı fahişe.
Kalbim sıkışmasına rağmen ben de ilgili ve mutluymuş gibi davranmaya devam ettim.
Geçen yaptıklarını gördüğüm o şey... Evde bizi bırakıp heyecanlı heyecanlı bir yerlere gitmeleri...
Ben bunu nasıl anlamadım?
"Güzellerim! Artık abi-abla olacaksınız tekrardan." Annem ikimize de sevgiyle sarıldı. Ona kızgın değilim. Annemi seviyorum ama... Olmaz! Levi'ın tek kardeşi benim!
Ama bir saniye...
Ya çocuk kız olursa?...
Annemin bu müjdesi bütün ev halkını -beni saymazsak- gülümsetirken ben içten içe acı çekiyordum.
Sonradan da zaten herkes odalarına çekildiği gibi soluğu abimin yanında aldım. O sadece benim abim.
"Ferhin?" Levi'ın gülümsemesi hala yüzündeydi. Bu habere fazlasıyla sevinmişti belliydi. "Abiciğim... Senin biricik kardeşin benim değil mi?..." Ona doğru adımladım. Kollarımı beline sardım ve başımı iyice göğsüne sindim. "Senin küçük kardeşin sadece benim değil mi?..."
"Ferhin, ne diyorsun?" Kollarını bana saracakken durdu. "Eğer bebek kız olursa... Onu daha çok sevmezsin değil mi?..." Küçük bir kıkırtık verdi. "Bu yüzden mi yüzün düşüktü? Nereden aklını böyle şeylerle doldurdun ki?"
"Abi..." Dolu gözlerimi kaldırıp ona baktım. Levi'ın sevgisi olmadan yaşayamam... "Ufaklık benim öz kardeşim olacak Ferhin. İkimizinki gibi bir ilişki düşünülemez dahi." Levi ciddileşmişti. Yanlış konuştum, kızacak.
