DUSZY KILLER

S.

M. nie była moim pierwszym suplementem.

Jej wkład ledwie zdolny był zasilić cząstkę moich potrzeb. Utrzymywałem ją blisko tylko aby w razie nagłego wypadku móc wspomóc się jej nieświadomą łaską. Była nijaka. Była zwykła.

To z S. chodziłem na spacery i zbierałem stokrotki. Nie była popularna wśród chłopców z naszej szkoły. Pewnie dlatego, że była zbyt grzeczna.

Gdy wątpiła w swoją urodę, gdy czuła się zakompleksiona- była najbardziej podatna na atak. Delikatnym ruchem wsadzałem jej kwiat za ucho, delikatnie muskając palcem jego płatek. W jej oczach zawsze pojawiała się wtedy iskra, która nie miała drewna, na którym mogłaby zapłonąć. Wzniecałem ją swoim głębokim i pustym spojrzeniem, w którym akurat ona spośród tak wielu z nich udawała, że widzi coś poza ciemnością. To uczucie, którym wtedy emanowała- to było sycące. Jakbym czuł nadzieję, która tli się i tli, bez możliwości wzniecenia ognia. Przelewała się ona ciurkiem przez moje źrenicę, aż do mózgu, aby zasilić rezerwy. Pomimo wszystko, nawet S. nie mogła nic poradzić na moją dystopijną dolę.