In a dreamlike Yuletide reverie, two souls entangled in a coma-induced romance explore the enchanting realms of Christmas love, but the awakening holds the key to the permanence of their connection.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
┌───® ∘°❉01❉°∘ ®───┐
IT FELT like I had transitioned from a realm of serenity and brightness to one filled with constant noise. The heart monitor’s persistent beep resonated in my ears, echoing through the room. My body throbbed with discomfort, tethered to an array of machines. A cold, clinical tube invaded my mouth, and the rhythmic hum of a life-sustaining apparatus created a dissonant symphony of anguish.
Lahat ng aking nararamdaman ay buo, ngunit hindi ako makagalaw, kahit na gustuhin ko man. Parang tuluyan na akong nawala sa aking katawan at hindi ko nagustuhan ang kahit ano’ng pakiramdam.
Ang mga alaala mula sa aksidente ay nag-flashback sa aking isipan kung paano ako nakarating dito. The blaring sound of the ambulance siren, the anxious faces of the paramedics, and the swift journey to the hospital seemed to flicker in my consciousness. I had no idea what was going on, but believe me when I say I felt everything that happened. They tried everything they could think of, from pressing paddles against my chest to restarting my heart to ramming IVs down my arms.
Twenty-five days before Christmas. Ito na ba ang kapalaran ko sa unang araw ng Disyembre? Ang ma-aksidente ako? Ang swerte ko naman siguro kung gano’n?
The sterile hospital surroundings contrasted sharply with the festive spirit that filled the air just outside its walls. Amidst the uncertainty of my present state, memories of the accident flashed through my mind. Naalala ko kung paano nabangga ng dump track ang minamaneho kong sasakyan. At that time, the world seemed to freeze for a moment, leaving me with etched memories of that fateful collision.
I blamed myself for why this happened to me. Ang pag-asa ko na mabuhay ngayon ay unti-unting naglalaho at nawawala. Ang mga Christmas lights na nakikita ko sa malayo ay nagdudulot ng lungkot sa aking puso. Nagpapahiwatig sa akin na tila ba ang saya’y napakalayo na at hindi ko na ito maabot. I don’t know if I’ll make it to Christmas.
Bakit nga ba nangyari sa akin ‘to? Ang aking mga mata’y namumugto, nagdadala ng mga tanong na walang kasagutan. Napagtanto ko na ang bawat araw ay bihirang pagkakataon, at ang pagitan ng buhay at kamatayan ay tila napakaliit. Despite the uncertainty that loomed over me, I clung to the thought that maybe, just maybe, there was a chance for a Christmas miracle. Ito na lang talaga ang pag-asa na makakapitan ko ngayon.
Habang nakatayo ako sa tabi ng aking katawan, halos naririnig ko lahat na nangyayari sa labas ng aking k’warto. Nais kong maniwala man lang na may liwanag pa sa dulo ng tunnel na tinatahak ko ngayon. Tiningnan ko nang maigi ang aking katawan hanggang sa pumasok ang mga doktor sa aking k’warto kasama ang mga magulang ko.
The doctors entered with serious expressions on their faces. Their white coats brought a sense of hope, but the tension in the room heightened upon seeing my parents, filled with anxiety.
