Bir Kürt Kızın Sevdası

Değişmeyen Yazgı

Dönüşü yoktu bazı şeylerin . İnsana tek bir cümle bile acı verebilirdi . Tek bir kelime bile bir insanı yakmaya yeterdi . Yıllardır acı çekmişti kalbim. Onsuz geçirdiğim günler onunla olduğum günlerden bile daha fazlaydı . Kader bizi ayırmıştı . Geri dönüşü yoktu . Şimdi dönüp baktığımda Azadın tek düşündüğü benmişim. Ne de çok sevmiştik bir birimizi . Babamın her şeyi öğrendiği o gün başlamıştı bizim hikayemiz . Bazı sevdalar vardı doğdukları topraklar önlerinde engel olan . Biz aynı topraklarda doğmuştuk . Bize engel olan neydi ? Hayatım boyunca bu sorumun cevabını arayıp durdum . 

Ağlayarak yazdığım bu satırları görürmüydü , karşısına çıkar mıydı bilemem . Yıllar geçmiş fakat içimde ki acı geçmemişti sevdam bitmemişti . Bazı sevdalar vardı imkansız olan . Biz imkansız değildik , imkansız kalmalıydık ...

Azadı tanıdıktan sonra dinlediğim ve çok sevdiğim bir Kürtçe şarkı vardı.Her dinlediğimde içimi acıtan . Göz yaşlarımın akmasına sebep olan . Şarkının bir kısmında şöyle diyordu " Çima tu ji min dûr ketî? Bêje ronîya çavê min."

Bir cümle bu kadar yakar mıydı ki insanın canını ? Yakmıştı . Yıllarım nedenler ve keşkeler ile geçmişti . İsyanım asla kadere değildi . Gidecekti madem neden çıkmıştı karşıma neden sevmişti beni .

O gece nasıl bitti sabah nasıl oldu inanın bilmiyorum . Tüm gece bedenim korkudan zangır zangır titremişti . Korktuğum başıma gelmiş ailem öğrenmişti .Asıl korkumun Azadı sevdiğimi anlamak olduğunu bilmeden ...

Azad istanbula döndüğümüzde benimle son kez konuşabilmek için annemden izin almıştı . Bundan sonra ki hayatımız ne olucaktı bilmiyordum . Ama bu konuşma son olmayacaktı ondan emindim . Tatil bitmiş ve biz İstanbula dönmüştük . Tek duam Azadın bi süre karşıma çıkmamasıydı . Kalbim onu sevdiğimi ısrarla inkar ederken bir yerde onun varlığı beni mutlu ediyordu . 

İstanbula geldiğimiz günün akşamı hava almak için dışarı çıktığımda Azadı tek başına parkta oturup düşünürken bulmuştum . O kadar derin düşüncelere dalmıştı ki geldiğimi bile fark etmemişti . Bir süre uzaktan uzağa onu izlemiştim yüzüne hasret kalacağımı bilmeden . 

Baya bir süre orda durduktan sonra beni fark etmiş ve gözlerinin içi gülmüştü . Konuşmaya ikimiz de cesaret edemedik bir süre sustuk . Gözler çoğu şeyi anlatır derlerdi de inanmazdım . Azadın gözlerinde ki saf acıyı görebiliyordum canı acıyordu .  Daha fazla sessiz kalamadım ve konuştum . 

" Selamün aleyküm nasılsın ? " 

"Aleykum selam iyiyim sen nasılsın ? " 

" Çok şükür bende iyiyim " 

Bir müddet yine sustuk sanki konuşsak ikimizin de sonu olucakmış gibiydi . Başımı yere eğdim daha fazla gözlerine bakacak cesaretim yoktu gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı . 

"Beyda ağlama beni istemiyorsan hayatından çıkarım yeter ki sen üzülme ." 

"Azad ben özür dilerim ama istemiyorum bizden olmaz affet beni olur mu ? " 

" Tamam Beydam söz veriyorum bir daha karşına çıkmayacağım . Fakat şunu da unutma seni de sevmekten asla vazgeçmiyeceğim . Rabbim seni bana verene kadar dua edip seni bekliyeceğim." 

Hiçbir şey söyleyememiş ağlamaya devam etmiştim . Neden ağladığım konusunda hiçbir bilgim yoktu . Bir şey söylememi bile beklemeden arkasına bakmadan gitti . Hani demiştim ya kader diye bir şey vardı . Yazgı değişmezdi . Bizler bir birimizin DEĞİŞMEYEN YAZGISIYDIK . Ya kavuşucaktık yada bir birimizin sevdası olarak kalacaktık .  

HERKESE MERHABA UZUN ZAMAN OLDU YOKTUM UMARIM BENİ ÖZLEMİŞSİNİZDİR . ÖNCELİKLE HİKAYENİN DEVAM EDEBİLMESİ İÇİN SINIRLAR KOYDUM BU SINIRLAR DOLMADIĞI SÜRECE YENİ BÖLÜM KESİNLİKLE GELMİYECEK . YORUMLARINIZ DÜŞÜNCELERİNİZ BENİM İÇİN ÇOK ÖNEMLİ YORUMLARDA BULUŞALIM 

SİZCE BEYDA AZADI SEVDİĞİNİ ANLAYACAK MI ? 

BEYDA VE AZADI AYIRAN ŞEY NE OLABİLİR ?  TAHMİNLERİ ALALIM . 

SINIR : 

10 BEĞENİ 

10 YORUM 

HEPİNİZE İYİ OKUMALAR .