KARANLIĞINDA KAYIP OLMAK

Karanlık🌃

...Ayın yansıması düşmüşse kalbimin kadehine,alıp hapsetmiştir seni kaderine.Kabustan gölgeler peşimizdeyse,sonsuzlukta kaybolalım diye...

Gördüğüm şeye gözlerimi kırpıştırıp tekrardan baktım.Kaçıncı bakışımdı bilmiyorum ama,bu kaçamak bakışların sonunu tahmin edebiliyordum.Adımlarım inkar etmek istercesine geri kaçıyordu.Arkamı dönüp eve kaçacakken aklımda bir ışık belirdi.Eğer bu kartı alıp gidersem belkide beni karanlığa hapseden kabuslarımın önü açılacak Güneş benim için de doğacaktı.Ama bu öylesine bırakılmış bir kartta olabilirdi.Yinede ilk düşündüğüme inanmak istercesine kağıdı elime aldım.Gözüm kartın yanında ibresi beni gösteren pusulayı buldu.Bulunguğum konum kuzey de değildi.Peki neden beni gösteriyordu?.Belkide bozuktur diye düşünüp içimi ferahlatacakken ,bu kadar tesadüfün fazla olacağını düşünüp pusulayıda elime aldım . Bu ormanda daha fazla beklemenin manası yoktu . Geriye dönüp etrafıma bakınarak evin yoluna girdim.Tahmin ettiğim gibi kayıp olmamıştım.Ama eve dönmem uzun sürmüştü.iç sesime güvenmezdim fakat beni evimin önüne getirdiğinde şaşırmıştım.Eve girip üst kata çıktım.Evet evde yalnızdım . Çünkü gördüğüm bu iç karartıcı kabuslardan aileme bahsettiğimde, benim bir pisikopat olduğumu düşünmüş,biraz da yalnız kalmam gerektiğini söylemişlerdi.Aslında belki haklılar sonuçta 22 yaşında bir kızın ailesiyle yaşamasını garipsemiş olabilirlerdi.Onlarda benim 20 yaşıma basar basmaz evleneceğimi düşünüyorlardı .Ama ben yalnızlığı tercih etmiştim . Şimdiyse kararımda haklı olduğumu doğruluyordum.

Büyük bir kısmı camlarla kaplı olan ve doğruca ormana bakan odama girdiğimde az da olsa rahatladım.Yatağımın üzerine oturup kartı ve pusulayı dizlerimin önüne koydum.Uzun bir süre boyunca onlarla bakıştıktan sonra uyumaya karar verdim.saat'e baktığımda saat'in epey geç olduğunu fark ettim.Pijamalarımı giyinip,uzun bir süre sonra hissettiğim belki artık düzelir umudu ile yatağıma girdim.Aynı kabusu görmemeyi dileyerek ,kendimi karanlığa teslim ettim.

                             ☆☆☆☆☆

Aynı yerdeydim.Umut kavramını yitirdiğim,her gece rutin olarak uğradığım yerde.Ormanda.Yine karanlıktı ve yine sisli bir hava hakimiyet ediyordu kabusumda.
Normal rüyaların aksine burada düşünebiliyor istediğim gibi hareket edebiliyordum.Fakat bir türlü o kan kırmızısı kartı seçemiyordum.Bir rutin olarak yüzünü göremediğim adamı beklemeye başladım.Korkmuyordum çünkü alışmıştım.Adam sisli ağaçların arasından çıkmaya başladığında bir gariplik vardı.Elinde iki şey yerine bir şey vardı. Ve bu bıçak değil kan kırmızısı karttı.içime bir ümit doldu.Belkide bu gün işkence çekmeyecektim belkide hava daha aydınlanmadan ,yanaklarımda yaşlar ile uyanmayacaktım.Ben şaşırmaya devam ederken adam bana yaklaşmaya başladı . İstemeden ürksemde bu sefer kaçmadım.Adam yanıma yaklaştığında,elindek kartı bana uzattı son bir çare adamın suratına baktım.Görmek isteyerek gerçekten baktım.Ama nafile halen kendini gizlemeye devam ediyordu.Bakışlarımı tekrar eline çevirdim güzel bir eli vardı ve üzerinde küçük bıçak izleri.Korkarak kartı elinden aldım.Yüzünü göremesemde bana baktığını hissettiğim adam bir süre daha  bakıp geri geri yürümeye başladı.Adam tamamen sise karıştığında,yine yalnızdım.Hareket edebilmeyi fırsat bilerek biraz etrafı inceledim.Burası benim aylardır yürüdüğüm ormandı.bunu ilk defa fark etmenin verdiği heyecanla,adamın gittiği yöne yürümeye başladım belki onu görürdüm.Yürüyordum ama sis bir türlü kalkmıyor ,önümü görmeme engel oluyordu.tam devam etmek isterken,gürültülü bir ses ile uyandım.Korkmuştum ama bu sefer kabustan dolayı değil aniden gelen sestendi.Yataktan kalkıp heyecanla aşağı indim odaları kontrol ederken ,giriş kapısının koridorunda duran,şamdanın düşmüş olduğunu fark ettim.Umursamadım belki hatadır ama şu an gördüğüm rüyanın korkunç olmamasından ve gece uyanmadığımdan başka bir şey düşünemiyordum.Galiba bazı şeyler düzelmeye yüz tutuyordu.
Nefes alıyorsak umut vardır kavramının bende işe yaramadığını sanıyordum zira yaşayan bir ölüden bir farkım yoktu.Fakat belkide ruhumun ölmesine sebep olan yaralar iyileşiyordu.
Ayrıca bu gün aldığım 1 ayylık izin bitmişti ve büroya gitmem gerekiyordu.Bunun için mutluydum aylardır işime uykusuz gittiğim için pek mutlu olmasamda bu gün uykumu yeterince aldığım için sevinçliydim ve işimi seviyordum.Sanırsam bazı şeyler gerçekten değişiyordu ama bu değişim hep böyle güzel mi değişir ,onu bilemiyordum.

                           ◇◇◇◇◇◇◇◇

                 ...yeni hayat yeni umutlar .Yeni insanlar belki yalnızlık belki yalnızlıktan vazgeçmek.Hepsi bana bağlı.Hepsi bize bağlı...

Yeni bölüm geldi diğerinden daha uzun ama hala kısa olduğunu biliyorum.

Bu gün başka bölüm gelmeyecek............