Stray Soul | Kokonui ⚣

18|milat

İnui

Bana dalga geçer gibi bakıyordu. Sırıtışının üzerine hafif kıstığı gözleriyle çekici gözüktüğünü düşünmek kendimi öldürmek istememi sağlıyordu. Saat gecenin dördüydü, ablamın dediğine göre bir arkadaşıyla buluşmaya gideceklerini biliyordum, fakat bu kişinin Koko olduğunu bilseydim ablamın içeri alma ihtimaline karşılık yemek yapmazdım.

Kök yesin.

Şimdi birkaç saniye önce ağız ağızayken ondan ayrılıp oturduğu yerden arkasını dönmüş bana bakıyordu. Ablam kafayı bulmuştu, sallanıyordu ve beni gördüğü ilk beş saniye boyunca kim olduğumu bile anlamadığından emindim.

"Geç mi kaldık?"

Kendini gülmemek için zor tutuyor gibi konuşuyordu ve bu daha da sinir bozucuydu.

Onu görmezden geldim ve ablamın kolundan tutup kaldırdım. Aynı anda o da kalkıp yanındaki masaya yaslanmıştı.

"Gidiyoruz."

"Buraya motorla geldin ve o sarhoş. Anlatabiliyorum, değil mi?"

Yüzündeki sırıtma derin bir gülümsemeye döndüğünde hala benimle alay ettiğini anladım. Sol yanağına sağlam bir yumruk geçirdiğimde etraftaki bazı gözler bize dönmüştü fakat bunun çokta üzerinde duracak gibi değillerdi.
Böyle yerlerde adam yumruklamak yasal, değil mi?

Yana yatan yüzüne bile bakmadan ablamın kolundan tutarak dışarı çıktım. Şimdilik bu kadarı yeterliydi.

✩✩✩

Elimi tekrar alnına yaslayarak ateşine baktım.

"İyi mi?"

"Neden buradasın ki?"

Sessizlik.

Vardığımızda o da arabasıyla buraya gelmişti ve ablamı odasına yatırdığımda kapıya yaslanıp bizi izlemişti. Olduğu yöne bakmasamda ayak seslerinden oradan ayrıldığını anlayabiliyordum. Evden gitmiş miydi?

Buna mutlu olmam mı gerekiyordu? Nefret etmek istediğim adam ablamla dışarı çıkmıştı ve olması gerekenden iki saat geç kalınca yanlarına gidip ikisini sürtüşürken bulmuştum. Yeni hedefi ablam mıydı? Benden her zaman bulduğu yüzü bulamayıp birde başkasıyla basınca umudunu kaybetmiş olmalıydı ki benden sonra önüne gelen ilk kişiye yapışıyordu.

Bundan ibaret mi?

Hiçbir duygu yok mu?

Aklına hiç mi gelmemiştim? Şu ana kadar aramızda yaşananlar onun için hiçbir zaman önemli olmamış mıydı? Onun için her zaman eğlenip atacağı insanlardan biri mi olmuştum?

Ben bundan mı ibaretim?

Yüzümü ellerime kapadım. Kısa süre sonra ellerimin ve yanaklarımın ıslandığını, yüzümü ağlama içgüdüsüyle ekşittiğimi hissettim. Her şey bulanıktı, net olan hiçbir şey yoktu. Hafızamda yer alıp sonu bir soru işaretine çıkmayan tek bir şey yoktu.

Yumruk yaptığım elimin yüzünde patlayışını hatırlıyordum. Gözlerinin yaşadığı şokla büyümesini ve yana yatan yüzüyle öylece kalmasını.

Sessizliğini koruyan ağlamam hıçkırıklara sahip olduğunda hala onu düşünüyordum. Ablam çoktan sızmış mışıl mışıl uyuyordu. O ise bu saatte eve gitmemiş bile olabilirdi, onun gibi birinin hangi saatte ne işi olacağı bilinmezdi.