Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
╔═══════ ೋღ ☔ ღೋ ═══════╗
"Y/N! Dur, beni bekle!"
Izuku'nun arkamdan koşarken çamurlu yol üzerinde çıkardığı ayak seslerini ve yağan yağmurun yere düşünce bıraktığı şiddetli şapırtıları duyabiliyordum.
Onu beklemem gerektiğinin farkındaydım ama böyle yavaş gitmeye devam edersek ikimiz de hasta olacaktık.
O yüzden koşarken bir an olsun başımı çevirip ona bakmadım. "Hızlı ol Izuku!"
Yağmurdan sırılsıklam olmuş saçlarımı gözlerimin önünden iterek koşmaya devam ettim. Ancak ıslak bir yolda koşmanın ne kadar güvenli olduğunu unutmuştum.
Yan sokağa saparken, ayaklarım bir anda dengesini kaybetti ve ıslak zeminde ileriye doğru kaydım.
"Aah-"
Yerle yüz yüze gelmek üzereydim ki, arkamdan hızla buraya gelip kolumu kavrayan sıcak bir el buna engel oldu.
Kocaman açılan gözlerimle arkama döndüğüm zaman Izuku'yu gördüm. Yeşil gözleri endişeyle iyi olup olmadığımı süzüyordu.
"Sen iyi misin?"
Etrafı, gözleri ve ıslanmış saçları fosforlu yeşil bir elektrik katmanıyla çevriliydi. Demek ki beni tutmak için özgünlüğünü kullanmıştı...
Onun alnına gelen yeşil saçlarını elimle arkaya ittirdim ve ona en sıcak gülümsemelerimden biriyle baktım.
"İyiyim, teşekkür ederim Izuku!" Ardından biraz çekinerek de olsa ekledim. "Beni düşmekten kurtardın..."
Endişeli bakışları yatışmıştı. Birkaç kez gözlerini kırpıştırdıktan sonra hızla başını başka tarafa çevirdi.
"Um... S-Sorun değil."
Onun yüzünü görmek için yana doğru eğildim ve yanakları kızarmış bir brokoli ile karşılaştım. Her ne kadar bardaktan boşanırcasına yağmur yağmasına rağmen bu, benim Izuku'ya kocaman sarılmamam için bir neden değildi.
"Tanrım... Çok tatlısın!"
Ona neşeyle sarıldığım zaman afallamanın verdiği etkiyle kollarını kıpırdatamadı. Ardından, biraz kendine gelebildiğinde çekinerek de olsa kollarını kaldırıp naif bir şekilde bana sardı.
"Ü-Üşüteceksin Y/N."
Sadece bana ilk ismimle ve saygı ekleri olmadan seslendirdi. İsmimi söylediği zamanki naif ses tonunu seviyordum, her zaman sevecektim.
Ondan ayrılıp kıkırdadım. "Biliyorum, ama önemi yok."
Izuku kaşlarını kaldırdı, yağmur artık iyice şiddetini arttırmıştı. Bulutlar bütün gökyüzünü kaplamış, Güneş kendini dinlenmeye vermişti.
"Tabii ki önemi var! Sonra okula gelmiyorsun ve ben... Ben seni çok özlüyorum!"
Tatlılık krizine daha fazla yakalanırsam asla eve dönemeyecektik. Bu yüzden, onun üşümüş yanağını sıktım ve özgünlüğümü aktif hale getirdim.
"O halde, koşmaya devam! Tekrar düşmemek için özgünlüğümle yerdeki suları kenarlara iteceğim."
Izuku başını salladıktan sonra benimle beraber koşmaya devam etti. Evim muhtemelen birkaç dakika sonra görüş açımıza girerdi...
Eve gittiğimde ilk iş kurulanmak ve Izuku ile beraber sıcak çikolata yapmak olacaktı. Onunla vakit geçirmek kadar eğlenceli, onunla konuşmak kadar keyif veren başka bir şey yoktu.
Aklımdan geçenler beni gülümsetirken başımı çevirip ona baktım. Aynı şekilde bana baktığını fark ettiğimde ise sırıttım.
"Eve ilk varan kişi kazanır!"
"Hiç şansın yok, Y/N."
"Göreceğiz!"
İkimiz de kahkahalar içinde evime koşarken seslerimiz yağmurun sakinleştirici gürültüsünde karışıp gidiyordu...
