Treasure is not just gold and jewels//Jegulus

Mets-toi à genoux et cire mes chaussures, chérie.

-- Opowiadała mi, że w naszym królestwie panowała niegdyś królowa, która za wszelką cenę chciała być sama i rządzić samodzielnie. Pewnego razu pewna biedna kobieta za pomoc podarowała jej diadem. Sądziła, że przyniesie jej wieczne szczęście, co wiązało się z władzą. Od zawsze była inteligenta i rozsądna królową, lecz gdy nosiła diadem była jeszcze mądrzejsza i zawsze wykazywała się kreatywnością w podejmowaniu decyzji. Podobna każde podjęte przez nią rozporządzenie , kończyło się pozytywnymi skutkami dla państwa. Nigdy nie wyszła za żadnego mężczyznę, tak jak postanowiła rządziła do końca swojego życia sama doprowadzając królestwo do jego najlepszego okresu. Ludzie twierdzą, że diadem po jej śmierci znajduje się w jej grobowcu albo przekazała go swojej doradczyni lub swojej nie ślubnej córce Helenie. Uważa się, że ten diadem był obdarzony niezwykłą i dobrą mocą.-- opowiedział Regulus wpatrując się w portret kobiety który wiele razy mijał w swoim zamku idąc przez korytarz -- Być może jest on jakoś powiązany z medalionem...

-- Na pewno jest powiązany, przecież masz przed sobą herby ich wszystkich. Gdyby to nic nie znaczyło po co przedstawione byłoby w ten sposób? -- powiedział patrząc dokładnie na medalion w swojej dłoni, mógł wyczuć tą dziwną energie która jednocześnie go odpychała ale i ciągnęła w swoją stronę. W końcu mógł posiadać więcej ale i odzyskać swoje dziedzictwo... miecz ojca. -- Czy widziałeś już wcześniej ten diadem? Skoro mówisz ze podobno nosiła go jedna z królowych? Widziałeś go kiedyś na własne oczy? -- dopytywał chłopaka patrząc dokładnie w jego oczy by znaleźć w nich każde kłamstwo lub wydobyć prawdę. A Potter potrafił dopuścić się okropnych czynów gdy bardzo czegoś pragnął. A on pragnął bardzo... chciał dostać wszystko...każdy przedmiot.

-- Nie, jedynie wydziałem go na obrazach. Ale jest szansa, że jest w grobowcu w którym została pochowana. Grobowiec znajduję niedaleko La Rochelle. Miałem mapę na której jest zaznaczone, gdzie znajdują się grobowce moich przodków. -- powiedział Regulus patrząc się na Jamesa ogarniętego rządzą posiadania wszystkich przedmiotów. 

-- Zawracamy statek... zaprowadzisz mnie do grobowców, wpłyniemy od innej strony. -- spojrzał na niego zakładając medalion na swoją szyje i uśmiechnął się podle. -- Lepiej znajdź mapę... przydałeś mi już się więc nie jesteś potrzebny. Jeśli chcesz żyć to nic nie kombinuj i zrób to o co cię proszę dzieciaku -- pirat wiedział, że mapa nie jest mu potrzebna, wciąż trzymał swoją Mapę Huncwotów w kieszeni marynarki wiedząc że doprowadziłaby go do każdego zakątka tego świata, wystarczy że bardzo by tego pragnął mapa wskazałaby mu to miejsce. Ale co to by była za zabawa gdyby tak po prostu zostawił swojego Skarba w spokoju... wyszedł więc z kajuty i ruszył ogłosić plan swoim kamratom.

Regulus podszedł do skrzyni i zaczął przekopywać jej zawartość. Przestraszył się, gdy zobaczył że nie ma mapy. Zaczął bać się o swoje życie i pierwszy raz od czasu wyprowadzenia go z balu poleciały z jego oczu łzy. Starał się jak najszybciej otrzeć je z policzków i w jakiś sposób uspokoić się. Zawsze był uczony, że jako chłopak nie powinien płakać. Ojciec zawsze powtarzał, że płacz jest oznaką słabości, wmawiano mu, że powinien być silny i pewny siebie co zawsze sprawiało mu trudność. Przez cale życie mieszkał w zamku, a gdy go opuszczał był pod stałym nadzorem. Zaczął wpadać w panikę jeszcze bardziej gdy znalazł pieczęć widniejącą na tej mapie, lecz bez pergaminu. Nagle jego oczom ukazała się zwinięta i pognieciona mapa znajdująca się pod jedną z ksiąg. Od razu odetchnął z ulgą, po czym podszedł do biurka ze starą mapą i kompasem w ręce. Ocierał łzy lecące po jego twarzy. Nie chciał pokazać, że płakał, ale nie mógł niczym zakryć czerwonych policzków i szklanych oczu. Zaczął wyznaczać jak najprostszą i jak najmniej strzeżoną trasę, by uspokoić się. Słyszał przy tym rozkazy i obelgi Jamesa w stosunku do załogi.