Fiziğim ya da yüzüm güzel diye değil, kalbim temiz diye beni sevecek adamı bulmuştum. O gün onun üzerine atılan topraktı belki ama benim üzerim sonsuz pişmanlık ve suçluluk örtülmüştü. Peki şimdi nerede o adam? Neden nefes almıyor! Neden ha!! Mutluydum, gülerdim, iyiydim... Ama simdi mutlu olmak için, gülmek için ya da iyi olmak için hiçbir sebep göremiyorum. Tıpkı o adamı tanımadan önceki gibi eski ama kalıcı acımasız ben olabilirim. Oldum da. Sadece içimde şefkat kaldı bilirim. Ve kimseye kolay kolay iyi davranmam. Aslında hatrı sayılacak kadar çok uzun yıllar boyunca kendimi korumak için duvarlar ördüm. Ve o kadar sağlamlar ki bana hatırlattıkları tek şey nefes alan hiçbir şeye güvenmemem gerektiği.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HİSSİYAT
ChickLitBilinçsiz alınan kararlar ve kara bir geçmiş, parlak bir gelecek vaat etmez. Hayatımıza kendimiz yön verdiğimizi farzetsek bile gerçeklerin süpriz bir şekilde karşımıza çıkması olasıdır.Acılarım, hatalarım var... Sahtede olsa gülümsemek yerine hayat...
