Ayos lang, kaya ko pa...

5 1 1
                                    

Sampal dito, sampal doon. Tapon dito tapon doon. Ganyan ang papa ni Yanieah, dadaigin pa si satanas kung mag disiplina... pero sabi sakanya nang mga friends noon ay iba ito sa disiplina.

"Hindi naman yun disiplina!"
"Abuse yan be!"
"Isumbong mo sa pulis!"
"Anak ka n'ya tapos inasaktan ka nang ganon?!"
"Nasiraan ata nang bait yang papa mo eh!"

Ganyan ang mga sinasabi nila pero hindi s'ya nagsumbong. Ang papa na lang ni Yanieah yung natitira sa pamilya nya, iniwan na sya sa poder nang papa nya.

"S'ya na lang yung natira itatakwil ko pa? Ayos lang ako, kakayanin ko to."

Her dad pushed her to a wall, pinagsasampal, ninugbog at sinabunutan sya. Di pa nga humihilom yung mga pasa nya nang binugbog sya, bubugbugin na naman.

"It's fine, kaya ko pa."

"Wala ka nang ginawang tamang bata ka!" Sigaw sakanya at sinampal nang malakas.

Hindi na siya maaimik at pilit na lang na tinakipan ang mukha.

Sinabunutan ulit sya nang papa nya at pinatingin sakanya. Nanlilisik ang mata nang papa nya sa galit. Tinuro n'ya ang ulo ni Yanieah at mas hinigpitan ang hawak sa buhok nito.

"Pagnahuli pa ulit kitang magbasa nang mga walang kwenta mong libro susunugin ko yan! Umayos kang bata ka!" Sigaw nang papa nya at pataboy na binitawan ang buhok.

"Sana ikaw na lang yung nawala!" Dinuro duro sya nang papa nya at pagalit na umalis sa kwarto ko.

Ang nanay ko nagpakamatay sya nang nawala si kuya. Walang totoong proweba pero my brother was announced dead after years of trying to find him. Simula nang nawala sila naging ganyan na si papa. Sakin n'ya binuhuntong yung galit n'ya. Isang araw sasaktan n'ya ako at pagnahimasmasan magiging neutral ang ugali nya.

S'ya lang at mga pinsan ko ang kayang magprotekta sakin. Nakailang sabi na sila sakin na dun na lang ako sa bahay nila pero di ko kayang iwanan si papa. Hindi lang naman kasi ako yung nahihirapan.

Naririnig kong umiyak si papa sa kwarto n'ya paggabi at paulit ulit na sinasabi na bumalik na si mama at kuya. Dahil dun di ko sya kayang iwan. Umiiyak sya sakin pagumalis na sina tita at yinayakap ako habang sinasabi na wag ko s'yang iwan. Naaawa ako sa papa ko kaya hindi ako umaalis kahit gusto ko. Pero sa tingin ko madali nang maubos ang pasensya ko.

Hindi ko naman kasalanan yun... I was only five and can barely even identify colors. Why would you put the blame in me?

Vete A Casa Yan-YanWhere stories live. Discover now