zo duister als een horrorfilm

De geheime deur

Eva liep voorzichtig de trap op maar toen pakte Adam haar vast. " Het is al laat ik denk dat we morgen terug moeten gaan" zei Adam voorzichtig. Eva keek eerst naar hem en toen naar de trap. "Oke dan maar morgen wil ik die trap op" zei Eva vastbesloten. Eva kwam de trap af en zei. "Close the door" en de deur sloot zich automatisch achter haar. Ze liepen samen weer terug naar de groep. Opa zag ze al aan komen en toen ze er eenmaal weer bij stonden tikte opa haar aan. "En hoelang stond je nog bij die deur?". "Umm tot hij open ging" en ze knipoogde naar haar opa. Opa snapte haar niet maar liet het erbij. De man stond ook weer bij de groep en zei: "hier mogen jullie je slaapzakken en spullen neer zetten, de dagen hierna mogen jullie het huis en de omgeving verkennen". De man ging verder "goede avond en tot morgen". Adam Rolde zijn slaapzak net naast die van Eva uit en ging erin liggen. Eva maakte zich klaar voor de nacht en ging ook in haar slaapzak liggen. Ze draaide zich om "truste Adam" zei ze zacht. "truste" hoorde ze terug. Eva draaide zich terug en viel in slaap. De volgende dag was Eva al vroeg wakker. "Ja ik weet het baas ik zal er voor zorgen" hoorde Eva vanuit de gang. Ze stond op om te gaan kijken daar stond die man weer van de rondleiding. "Ja baas ik weet dat het belangrijk is". "Waar zouden ze het over hebben" dacht Eva. "Oké maar de gasten worden zo wakker ik moet gaan" en de man hing de telefoon op. Hij liep de richting van Eva in. Eva rende zo snel mogelijk naar haar slaapzaal dook in haar slaapzak en deed als of ze sliep. De man keek de kamer rond en liep weer weg. "Wat is er Eva" hoorde Eva Adam zeggen. "Niks hoor zullen we ontbijten?" Vroeg Eva onschuldig. Adam keek even nadenkend rond en knikte ja. Eva en Adam liepen naar de eetzaal waar de borden met eten al klaar stonden. "Goedemorgen" zei de man. "Goedemorgen" zeiden Adam en Eva in koor. Eva lachte en keek Adam aan hij bloosde weer, ik bleef hem nog even aankijken en keek toen weer weg. "Ga maar zitten en eet wat, jullie zouden vast wel honger hebben". Zei de man. Adam en Eva gingen allebei aan een stoel zitten en keken naar hun bord. "Eva?" Fluisterde Adam zacht. "Ja?" Zei Eva fluisterend terug. "Ik denk dat dit geen eten is" Fluisterde Adam gelijk erna. "Ik denk het ook niet" fluisterde Eva. De man hoorde het laatste en vroeg: "Is er iets, is het niet lekker?". Adam en Eva keken de man aan maar zeiden verder niets. Toen Eva plots zei "nou meneer ik heb niet zoon Honger vandaag". De man keek Eva aan en pakte haar bord. "Nou dan moet je vooral niet eten". Hij bracht het bord naar de keuken en kwam weer terug. Adam keek Eva aan en zei toen: "Ik heb eigenlijk ook geen honger". Adam en Eva schoven hun stoel naar achter en rende om de tafel regelrecht na de deur. Eenmaal aangekomen waren ze allebei buiten adem. "Nou" zecht Adam. "Het wachtwoord alsjeblieft". Eva pakte haar telefoon zij de magische woorden toen het wachtwoord en de deur ging open. Eva wou net naar boven lopen maar horde toen Adam roepen. "Eva ik denk niet dat het zoon goed idee is misschien is het wel gevaarlijk". Eva keek achterom "ben je bang ofzo". Adam draaide zijn hoofd "Nee maar...". "Dus je bent een mietje" zei Eva geërgerd. Adam keek haar kwaad aan en liep weg. Zucht "ik wist dat ik hem niet kon vertrouwen". Eva liep verder de trap op, maar toen sloeg de deur achter haar dicht. Eva schrok haar hard ging sneller kloppen, maar liep toch door. Ze stond voor een oude kristallen deur met een zilveren klink. Er stond een tekst op: "Lissette het meisje van kat en mens met het hart van duister kristal". Eva kreeg een flashback, haar opa zei precies het zelfde!. Eva's hard klopte toen ze de klink aanraakten. Even trok ze haar hand terug en wou ze weglopen. Maar besefte toen dat zij het watje was. Ze draaide zich weer om en pakte de klink vast. Met bonzende hard deed ze de klink omlaag. Ze duwde de deur open en zag midden in de kamer een stoel staan. De kamer leek goed verzorgt, er stond een koelkast een bed en eigenlijk alles wat iemand nodig heeft om te overleven. Ze keek naar de stoel midden in de kamer en zag iets duisters, een duister figuur! De stoel draaide en Eva zag iets zitten. Het had oren en een staart. Ze kreeg een beeld van het figuur dat ze in de bossen zag en besefte dat het hetzelfde figuur was. "Hallo" zei een zachtaardige stem "wie ben jij?". "E e Eva..." Zei Eva met een bevende stem. "Eva hè" zei de stem. "Nou ik ben Lissette". De vrouw stond op en keek Eva met katten ogen aan.