VASL

1.BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR!

oy verip yorum yapmayı unutmayın!

༊

O gün yaka paça kaçıp gitmişsin,
bizi unuttuğunu söylemişsin.
İsmimi silsen de zihninden,
yaşadıklarımızı silemezsin kalbinden.
Utan;
ben kaçmıyorum kaderimden.
Ben hâlâ bıraktığın yerdeyim,
sen çekip gittiğinde,
kalbim mahvolurken.

Awkward - Sza

༊

Olmaz dedikçe yok olur, insan. Olur dedikçe de kendine inanamazsın. Yokluğun en ücra köşelerinde bilinmezliğin kırıntıları varken kendine inanmak aptallık olur bazen.

Hadi yap, dersin kendine.

Eline geçen bir hiç olur, kalan umudun kendiliğinden yok olur.

Ölmek istiyorum, dedikçe daha çok yaşarsın.

Ölümün bir kurtuluş yolu olmadığını ölümün kıyısında öğrendiğimde ne denli büyük bir aptallık yaptığımı o an öğrendim. Çünkü o an istediğim şey ölüp, bütün acılardan kurtulmak değildi, benim o an istediğim şey; sadece yavaş yavaş beni yok etmeye başlayan o azap verici acıyı herhangi bir yöntemle yok etmekti. O acı bazen o kadar çok canını yakar ki o acıyı yok ederken kendini de yok ettiğini anlayamıyorsun.

Yok oluyorsun.

Mahvoluyorsun.

Ne için?

Üstesinden gelemediğin bir acı için.

Tüm ailem sadece tek bir çakmakla yok olduğunda ölmek istedim. Hiçbir şeyim kalmamıştı, yaşamak için tek bir gerekçem kalmamıştı. Onlar öldüğünde kendim için yaşamadığımı anlamıştım, bu beni bir kaç gün kendime getirmemişti. Toparlanmam çok uzun sürdü. Çok ağladım. Çok.

Aile. Artık bu kelimeyi gerçek anlamda kullanabileceğimi sanmıyordum. Benim bir annem, bir babam, daha 3 yaşındaki doğan bir kardeşim yoktu. Nasıl yaptım bilmiyorum ama bir şekilde toparladım kendimi.

Yok oldum. Defalarca. Çok öldüm. Her anlamda.
Çokta yoruldum.

Ben Narin.

Hep beklemediğim yerlerden vuruldum.

Soyadım Nefelis.

Kendime yeni bir dünya kurdum.

Gitmeni istemiyorum ama git. Gittin.

Neden gitmeni istediğimi biliyorsun.

Beni o gün küvetteki suda boğduğunda ölmedim ama emin ol yaşarken defalarca öldüm. Çünkü ben dayanamadım herkesin gittiğine ve herkesin bittiğine. Söyle, şimdi gerçekten yalnızım değil mi? Senden özür diliyorum, o gün ölmediğim için. Çünkü benim bu hayattaki cezam yaşayarak ölmekmiş. Ben bunu her defasında ölümle karşı karşıya gelerek öğrendim.

Bakmak istediklerin gözüne istediğin gibi görünmeyince gördüklerinden tiksiniyorsun. Ne kadar narsist bir düşünce olursa olsun kendi benliğin bunu kabul edene kadar devam eder bu döngü. Çünkü sen busun. Hep böylesin. Ben buydum aslında; onda görmek istediğim şeyleri görüyordum. Ama aslında öyle değilmiş ki gördüklerim...sadece... saf kalbim gözlerimin önüne inanılmaz sarhoş edici bir perde çekmiş ve ben bu perdeyi aklımı kullanmaya başladığımda bu perde kendiliğinden kaldırmış kendini. Hep bir kural vardır ya hani; aklın çalıştığı yerde kalp çalışmaz, kalbin çalıştığı yerde de akıl çalışmaz.