UMUT..
Mert Elif'e ne olduğunu bulmak için herşeyi yapıyordu defalarca olayın olduğu o ormana gitmişti ama hiç bişi bulamamıştı.Ona ne olduğunu bulmadan durmicakti ne olursa olsun bunu bulacaktı bunun için herseyini vermeye hazırdı.
* elife olan hisleri basit hisler değildi aralarında güçlü bir bağ vardi. Onun için herşeyi yapacaktı.
Mert Elif'in yanına gitmek için evden çıkmıştı ki o sırada telefonu çaldı ariyan Zeynep di..
Zeynep'in sesi çok neşeli geliyordu..
"Mert hemen buraya gel Elif o uyandı."
Mert cevap bile vermeden telefonu kapattı hızlıca Elif'in evine koştu,Mert'in içini sevinc sarmıştı uzun zamandır Elif'in uyanmasını bekliyordu ve o uyanmıştı.
Elif zar zor kendine geliyordu ne olduğunu anlamıyordu,kendine gelerek biraz doğruldu ayağa kalkamak istedi başında ağrı oluştu başı donmeye başladi..
"ahh!! Ne oldu basım çok kötü"
"Ayağa kalkma Elif otur biraz."
"Ne oldu bana Zeynep niye böyle hissediyorum."
"Hatırlamıyormusun?
"Hayır hiç bişi hatırlamıyorum ne oldu Zeynep niye bu haldeyim ben!"
"Birazdan Mert gelecek biraz uzan dinlen."
"Mert mi ? Oda kim"
"NE!! Onu hatirlamiyormusun ?"
"Hayır hiç bir şey hatırlamıyorum."
Mert bir anda içeri girdi tam Elife sarilacakti ki Elif geri adım attı.
"Sende kimsin? Evimde ne işin var!"
"Elif Benim Mert.
Mert sasirmisti onu hatirlamiyordu bu durum onu mahfetmisti.
Zeynep Elif'i geri yatagina yatirdiktan sonra Mert'i dışarı çıkarmak istedi ama mert olduğu yerde kalmişti sasirsmisti gözleri dolmuştu aklında sürüsu ile düşünce vardı bu düşünceler onu yiyip bitiriyordu Elif'in ona bakışları değişmisti o bakışlar yoktu bambaka birisi vardı sanki karşısında.Mert kapıdan çıkarken Elif'e bir kez daha baktı ama Elif ona bakmıyordu bu onu daha da üzmüştü,bir kaç saniye kapının ağzında Elif'e baktı bir umut dönüp bakması için hatirlamasi için ama bakmadı.Ardindan mert kapıyı kapatıp dışarı çıktı.
Kapıda onu Zeynep bekliyordu ve,
"Hiç birşey hatırlamıyor bu nasıl olabilir?"
"Ona ne oldu bilmiyorum beni hatırlamıyor,Zeynep seni hatırlıyor ama neden sadece ben beni neden hatırlamıyor!!"
"bilmiyorum Mert ama bunun sebebi ne olabilir neden bu halde en son seninleydi ne oldu orda?"
"Uyandığımda yanimda yoktu tüm ormanda Elif'i aradım bulduğumda baygındi uyandırmaya çalıştım uyanmadı bilmiyorum Zeynep orda ne oldu neden bu hale geldi bilmiyorum,tek bildiğim bunun nedenini bulmak ne olursa olsun bulucam."
Mert evden çıktı ve tekrar o ormana gitti saatlerce orda oturdu, yağmur yağmaya başladi mert başını yukarı kaldırdı gözlerini kapattı o an aklına Elif'i ilk gördüğü gün gelmişti onu durakta gördüğü ilk an ,morali bozuk olduğunda geldigi yer artık ona huzur vermiyordu,sadece acı veriyordu kalbi aciyordu ruhu acıyordu Elif'in onu hatırlamamasi onu paramparça ediyordu.
"Elif Mert'i hatırlamıyordu onunla olan anıları silinmişti,ama hatırlamadığı bir şey daha vardı,Elif annesinin de kaybolduğunu hatirlamiyordu..
*
Ertesi gün olmuştu Elif zar zor ayağa kalkıyordu içindeki huzursuzluk yoktu artık ne Annesini nede Mert'i hatırlıyordu burda teyzesi ile yaşadigini buraya onun ile taşındığını annesinin yıllar önce ortadan kaybolduğunu onu terk ettiğini düşünüyordu,Elif sanki bambaska birisi olmuştu.Elif'in teyzesi ona hiç birşeyden bahsetmemisti onun için en doğrusu bu olduğunu düşünüyordu Elif'e tekrar birşey olacağından korkuyordu,ve bunun için arkadaşlarını bile yanına yaklastirmayacakti..
Elif yemeğini bırakıp teyzesine baktı 'Bana ne oldu?'...
Suna bir süre sessiz kaldı ne diyeceğini bilemedi,derin bir nefes alıp cevapladı..
"Hiç bir şey olmadı sadece bayıldın ateşin vardı canım bu yüzden bi iki gün yataktan kalkamadin."
Elif sadece başını salladı ama bu ona hiç inandırıcı gelmemisti, başka birşey olduğuna emindi yalan söylediğini anlamıştı, ama hiç bir şey demedi düşüncelere daldı biliyordu hissediyordu sadece bir bayılma veya ateslenmeden dolayı böyle olmadığını anlıyordu ama hiç bişi hatırlamıyordu.
"2 gün sonra.."
Suna Elif'i uyandırmak için odasına çıktı ama Elif odasında yoktu Sunan'nin içini büyük bir korku sarmıştı ya tekrar kaybolursa yine aynı şeyler olursa ne yapacağını bilmiyordu aklına Mert'i aramak geldi Suna salona koşup telefonu aldı elleri titriyor ağlıyordu..
"Alo Alo! Mert Elif.."
"Ne oldu Elife bişi mi oldu!"
"Evde yok gitmis odasına girdim ama o yoktu."
"N-ne nasıl gitmiş!"
Suna agliyordu cevap bile veremiyordu "bi-bilmiyorum odasında yok ne yapicagim şimdi"
Ardından Mert hemen telefonu kapattı.
"evden hızlıca çıktı, tüm sokakları aradı her yere baktı okula gitti orda yoktu tüm her yeri aramıştı ama Elif'i bulamamıştı korkusu gitgide artmıştı, bakmadığı tek bir yer kalmıştı içindeki son umut onun orda olduğunu söylüyordu."
"Oradasin biliyorum seni oraya çeken bir şey var hiç bişi hatırlamıyorsun ama yinede oradasin Elif yine aynı şeyin olmasına izin vermicem sana bişi olmasına izin vermicem beni hatırlamıyor olsanda sana kendimi hatırlatıcam anneni hatırlatıcam ve onu beraber bulucaz ve bu kabustan beraber cikicaz...."
