Amodioa euskara mintegian

6

-Bere lehengusua?

Aitorrek tipoa behetik gora begiratu zuen, ezin zuen sinetsi pertsona hori Mikelen familiakoa zelarik. Ilea gominaz beteta zuen, espainiako pultsera zeukan eskumuturrean eta txalekoa zeukan jantzita. Gainera euskeraz ez zuen hitzik egiten.

-Que no me hables en japonés imbécil!

-¿Qué haces aquí?

-Qué pesado eres macho. Tengo que llevarme a Miguel a madrid, que si no lo hago mi madre me deshereda. No veas tú el miedo que da... -Jose Aitorren begirada gogorra nabaritzean, azaltzen jarraitu zuen.- Bueno, que mi madre lo quiere para que se haga cargo del negocio familiar de chorizos porque dice que yo soy un inútil y él es la única opción competente entre los primos...

-¿José Antonio? -Bion begirada Mikelengana habiatu zen. Poltsak zituen bere eskuetan, argi zegoen erosketak egitetik etorrita zegoela.

-¡Hombre! ¡Miguel! -Joseren aurpegia erabat aldatu zen, horain irribarre egiten ari zen eta modu alai batean Mikelengana bereganatu zen.

-Os dije que me dejarais en paz.

-¡No lo entiendes! Quieren que te encargues del negocio de chorizos, Miguel. Yo-

-Aitor? Zertan ari zara hemen? -Mikel Jose erabat ignoratu zuen bere laguna ikustean.

-Ni? Oh... Ezer ez karkarkar -deseroso barre egin zuen eta pixkanaka hurruntzen zihoan.- Ni nihoan jada! Agur!!

Eta horrela Aitor ia korrika joan zen. Kakarti halakoa, astapotroa!! deituz zihoan bere buruari.

-Zer demontre...

-¿Y ahora por qué se va ese maricón? ¿de qué lo conoces igualmente? -Mikel gaizki begiratu zuen eta Jose, begiak biratuz, galdetzeari utzi zuen.- Miguel tienes que venir a Madrid por el amor de Dios, ¡¡piensa en la familia!!

Mikel ez zuen beste aukerarik eta Jose bere etxera gonbidatu zuen gauzak hobeto hitzegiteko.

Hurrengo egunean Aitor Mikelen etxean azaldu zen berriro, horaingoan ez zuen alde egingo. Atea jo eta, ez asko itxoin eta gero, ireki egin zen. Mikel harrituta zegoen bere presentziaz ohartzean, positiboki harrituta.

-Aitor! Zurekin hitzegin nahi nuen nik!

Besarkada bizkor bat eta gero, egongelako sofara gonbidatua izan zen. Aitor urduri zegoen, bere konfesioari buruz zen hau dena? Mikel beraien adiskidetasuna akabatzeko asmoarekin al zebilen? Hala berak ere berdina sentitzen zuen eta mutil-lagunak izateko eskatuko zion? Musukatuko ziren azkenean hala????

-Zergatik nirekin hitzegiteko nahia? - esan zuen etxeari begirada bizkor bat emanez.- Eta nun dago Jose Antonio?

Biak kafe beroa eskuetan izan eta gero, Mikel bere familiaren egoera azaldu zion.

-Madrilera joango naizela erabaki det. -jakinarazi zion Aitorri, arnas sakona hartzen.- Egun osoa pasa det maletak egiten eta eskola buruarekin hitzegin det jada.

Aitorrek ezin zuen sinetsi. Mikel madrilera joango da benetan txorizoa egitera? Ez zuen Mikel berriro ikusiko? Malkoak begietatik ateratzen saiatu ziren baina Aitor gizon sendoa eta konposatua zen eta bere aurpegia lehor jarraitu zuen. Ez zuen ulertzen, beraien adiskidetasuna hain gutxi balio zuen berarentzat? Afari horretan gertatutakoa nolabait bere erabakia influentziatu zuen? Ez zegoen beste azalpen hobeagorik.

-Noiz joaten zara? -galdetu zuen bere kafea interes ezarekin begiratzen.

-Bihar goizen.

-Hain laster?... -Aitorrek harrituta begiratu zion. Bere bihotzak ezin zuen hau gehiago jasan.- Gaur... Nirekin afalduko nahi? Eee nola esan?, agurtzeko eta hori dena...

Mikel bere eskumutur erlojua begiratu zuen eta gaitzespen keinua eginez ezetz esan zuen burua astinduz.

-Ez diot zentzurik ikusten, Aitor, eta gainera oso berandu da. Nire autobusa seitan ateratzen da eta laster jaiki behar naiz gauz gehiago prestatzeko...

Aitorrek begirada mindutarekin begiratu zuen Mikel. Kafe taza ia edan gabe utzi zuen mahaian eta altxa egin zen.

-Ondo zaude, Aitor? -galdetu zuen Mikel, pixkat larriturik Aitorren begitartea aldaturik ikustean. Berarekin altxatu zen.

-Bai, ondo nago, ez kezkatu. Ni ya banihoa etxera.

Mikel baietsi zuen eta beste besarkada batean murgildu ziren. Aitor begiak itxi zituen, malkoak ia ateratzen uzten. Ia.

-Zorte ona Madrilen.