Avalon (jaar 1)

11 jaar oud

Ze werd heel vroeg wakker op een warme augustusochtend. Haar heldergroene ogen keken nieuwsgierig om zich heen. Avalon was geen baby meer. Nee, vandaag zou ze zelfs 11 jaar worden. En nog beter, het was nog steeds zomer, wat betekende dat er geen school was.

Ze keek niet uit naar school. Ze zou naar de Sint-Benedictusschool gaan. Want de brief naar een andere school was niet aangekomen. Had haar moeder gezegd.

Avalon wist al van jongs af aan dat ze geadopteerd was. Niet alleen leek ze in niets op haar moeder. Maar er gebeurden ook vreemde dingen. Vorige week nog, bijvoorbeeld. Rich Dooi, de pestkop van de school, had Avalon buiten school gepest door haar in de modder bij het meer te duwen. Haar vuurrode haar was bruin geworden, nat en stinkend. Om nog maar te zwijgen over de gloednieuwe jurk die ze net van haar moeder had gekregen.

Ze was er zeker van dat die verpest zou zijn. Maar terwijl ze huilend naar huis rende, werd haar jurk schoner en schoner tot hij, tegen de tijd dat ze thuiskwam, eruitzag alsof hij nooit vuil was geweest.

En haar vreselijke tante Ellen probeerde haar met Kerstmis weer buiten te sluiten. Maar haar sleutels bleven krimpen. Ja, Avalon wist het zeker. Ze zou geen vrienden meer hebben op haar nieuwe school. Ze zou weer dat vreemde meisje zijn zoals ze altijd was geweest.

De deurbel ging. Ze hoorde haar moeder opendoen. "Oh hallo Ellen, wat een verrassing." Zei haar moeder. Avalon kreunde. Tante Eileen. Dit zou haar ergste verjaardag ooit worden. Ze kleedde zich snel aan en ging naar de woonkamer.

"Heeft Severus je weer gestuurd met zijn cadeau?" Vroeg haar moeder aan Ellen. Haar tante had een zoon. Severus. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit had gezien, maar hij stuurde haar altijd geweldige cadeaus.

Vorig jaar nog had hij haar een gouden ketting gestuurd die op mysterieuze wijze haar lievelingslied zong en nooit opgeladen hoefde te worden of batterijen nodig had. Toen ze een klein meisje was, ongeveer 4 jaar oud, had ze een bezem gekregen. Niet zo'n saaie die je in de kast bewaarde. Maar deze kon door de kamer zoeven met haar erop. Toen ze haar moeder ernaar vroeg, zei ze dat ze het wel zou begrijpen als ze 11 werd.

Maar haar favoriete cadeau dat ze ooit van Severus had gekregen was toen ze 9 jaar oud was. Het was een veren pen. Haar moeder had het een ganzenveer genoemd. Het was een prachtige veer vastgehouden door een massief gouden kroontje. Hij had een bijpassende gouden inktpot gestuurd met haar naam erop geschreven in kronkelende letters.

Ze zette haar meest beleefde glimlach op. "Hallo tante Ellen, wat leuk om u te zien." Zei Avalon. Ze was tenminste beleefd geweest. "Ja, ik heb niet veel tijd, hier kind Severus stuurt de groeten." Ellen knarste met haar tanden en drukte een pakje in haar hand, "Niet dat hij het ooit gevoeld heeft, stenen hart die jongen." voegde ze er fluisterend aan toe. Avalon had nooit begrepen waarom haar tante haar zoon leek te haten, maar ze leek Avalon ook te haten, maar leek haar moeder gewoon te verafschuwen.

"Elln, wil je een lekker kopje thee?" Zei haar moeder met een glimlach. "Oh God nee. Dat zou betekenen dat ik blijf." Zei ze en meteen nadat ze dat had gezegd rukte Ellen de deur open en vertrok.

"Zo is het maar net, ga maar terug naar je mooie grote huis." Mompelde haar moeder. "Niet dat papa en mama zich minder voor je zouden schamen." Voegde ze er bitter aan toe.

Avalon had altijd de verhalen gehoord over haar grootouders en hun afkeer van haar moeder. Eerstgeborene en dan een Snul. Wat dat ook mocht zijn. Ze liet het huis over aan Elly, zoals haar moeder haar zus altijd noemde. En wat waren ze trots op haar, totdat ze met haar man was getrouwd. Een Dreuzel. Jolene zei altijd dat het geen opstapje van haarzelf was, maar een afdaling. Avalon luisterde dan altijd niet meer. Ze begreep er toch maar de helft van.