"Adın Ömer'di değil mi?" diye sordum bakışlarımı ondan çekmeyerek. Kafasını ağırca iki yana salladığında gözlerimi kıstım, abimin arkadaşının adı Ömer'di. Bu adam kim olarak buraya gelmişti?
Bana elini uzattığında, yüzünde gülümseme oluştu. "Tanışa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben gülüşüne öldüm, O ölüşüme güldü. Farklıydık işte... Özdemir Asaf
2. BÖLÜM: ❝ÖFKEYLE HARMANLANAN BAKIŞLAR.❞
eskimezdefter hesabımı takip ederek her türlü duyurudan haberdar olabilirsin. Yeni bölüm duyurularını buradan veriyorum balım 🤍
OY VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM YILDIZA BASIP ORAYI PARLATABİLİRSİNİZ 🔥❤️
Ölmedi diye haykırmak istedim. Ölmedi yaşıyor demek istedim ama ne konuşabildim ne de ağlayabildim.
Hiçbir şey yapamadım. Dondum sadece, eğer konuşursam tek kelimemle bu koca konak başlarına yıkılırdı. Başıma yıkılan tek evim olmayacak bütün umutlarım da o enkazda can verecekti.
Enkaz altından herkes çıkacak ben o karanlıkta boğulup ölecektim. Abimin acımasızca bakan gözleri daha çok öfkelenmeme yol açmıştı. "ŞAKA MI YAPIYORSUN? BİRİ HEMEN BUNUN GERÇEK OLMADIĞINI SÖYLESİN YOKSA BU KONAĞI SİZİN BAŞINIZA YIKARIM!" diye bağırdım, boğazım ağrırken salonda toplanan ailem dediğim insanlara bakıyordum. Hiçbiri gerçek değilmiş herkes bir gün gerçek yüzünü gösterirmiş. Herkes maskesini çıkarmış bana tüm çıplaklıklarıyla bakıyorlardı.
Babam kolumu sertçe tutup kendine doğru çektiğinde sert göğsüne başımı çarptım. Ağlamak istiyordum. Ağlamak istiyordum, saatlerce hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum.
Abimin öldüğünü söylüyordu. Azad abim bana kardeşinin öldüğünü acımasızca söylüyordu.
"Bırak kolumu!" diye bağırdım öfkeyle. Kolumu o kadar sıkı ve güçlü tutuyordu ki bu sefer hareket bile edemiyordum. Öfkeyli bakışlarım Adar abimi bulduğunda, "Kim öldürdü?!" diye sordum.
"Ölmedi. Ama ölmeyeceği anlamına gelmiyor. Eğer bu evliliği kabul etmezsen o çok sevdiğin abini öldürürüm."
"Kabul etmiyorum desem abimi mi öldüreceksin?" diye sordum alayla ona bakarak. Dalga geçiyor olmalıydı bu kadarını da yapamazdı. Evet yıllar önce birini yaraladığı için cezaevine girmişti ama kendi kardeşini öldürecek kadar gözü dönmüş müydü cidden?
Gözlerini acımasızlık bürüdü. "Gözlerinin içine baka baka sıkarım o namussuz abinin kafasına." dediğinde ona tiksinircesine baktım. Sanki kendi kardeşi değilmiş üyey kardeşi gibi bahsediyordu Murat abimden dudaklarının arasından her çıkan kelime kalbime bir kurşun saplıyordu. Ölmek istiyordum.
Abimin kemerine sıkıştırdığı silahı elime alıp şakağıma o soğuk namluyu dayayıp kendimi tek kurşunla öldürmek istiyordum.
"Miran Kızıloğlu'yla evlenecek misin yoksa o güzel abinin kafasını dağıtayım mı?" Nefesimin kesildiğini hissettiğimde bakışlarım hemen yanımda varlığını hissettiğim Miran Kızıloğlu'na kaydı.
