"Adın Ömer'di değil mi?" diye sordum bakışlarımı ondan çekmeyerek. Kafasını ağırca iki yana salladığında gözlerimi kıstım, abimin arkadaşının adı Ömer'di. Bu adam kim olarak buraya gelmişti?
Bana elini uzattığında, yüzünde gülümseme oluştu. "Tanışa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BUNLAR SİZE SON SATIRLARIM, SON VEDAM, BU KİTABA SON BÖLÜM ATIŞIM OLACAK. SİZİN O KADAR EMEĞİNİZ VAR Kİ BU KİTAPTA HAKKINIZI ÖDEYEMEM TEŞEKKÜR KISMINI LÜTFEN OKUYUN ❤️
İnstagram sedatrhnnn Tiktok sedatrhnnn X Sedatrhnnn_
X platformunda #kik olarak paylaşımlar yapabilirsiniz ❤️ Ve beni de etiketlemeyi unutmayın!
FİNAL
Sessizliğim kıyametin alametiydi.
Zaman durdu, zaman durdu bedenim buz kesti. Gözlerim dolduğunda, gözümden bir damla yaş geldi...
Hayal kırıklığıyla Miran'ın gözlerine baktım. Beni buraya bilerek getirmiş, abimin katiliyle göz göze gelmemi istemişti. Konağa girmek istemedim onlarla aynı havayı solumak istemedim. Arkamı döndüm, hızlı adımlarla konağın dış kapısına doğru gitmeye başladım.
Göğsüm daralıyordu, yüreğim acıyordu. Abimi kollarımın arasında gördüğüm an gözlerimin önüne gelmişti.
"Mercan!" diye seslenen Miran beni kolumdan yakalamıştı. Önüme doğru geçip bana üstten bir bakış attı. Ağlamam şiddetini arttırdı.
"Niye?" diye sordum çaresizlikle. "Böyle mi intikam alıyorsun? Abimin katiliyle aynı eve mi gireceğim?!" diye sordum nefesimi kontrol etmeye çalışırken.
"Sakin ol, intikam falan almıyorum."
"BU YAPTIĞIN NE O ZAMAN?! BENİ... BENİ O KATİLLE NASIL AYNI EVE SOKMAYA ÇALIŞIRSIN?!" diye sordum işaret parmağımla konağı göstererek.
"Bağırma Mercan, ne yapsaydım başka eve mi gitseydim? Canımı kurtarmaya çalışıyorum, iliğe ihtiyacım var. Ölmek üzereyim!" derken sesi oldukça öfkeli bir o kadar da ciddiydi.
Nefes alıp verirken giydiğim gömleğin ilk dört düğmesini açtım, nefes almakta zorlanıyordum ama Miran'ın o kadar gözü dönmüştü ki bunu bile fark etmemişti. Şu an kolumu deli gibi sıkıyordu ama farkında bile olmadığına yemin edebilirdim.
Miran kolumu birkaç dakika sonra sessizliğimin ardından bırakırken, "Özür dilerim." demişti kolumdaki park izlerine bakarak.
Çok yorgun hissediyordum kendimi. Başım dönmeye başladığında, gözlerimin bulanıklığı daha da çoğaldı. Miran'ın koluna can havliyle tutunurken, dudaklarımın arasından yalnızca iki kelime çıkmıştı. "İyi değilim..." Gerisi yoktu. Hiç olmayacak bir kâbusun içine girmiş bir girdabın içine düşmüştüm.
🌕
Gözlerimi araladığımda, ilk bulanık görsemde etraf birkaç saniye sonra netleşti. Etrafıma bakındığımda aylardır adım atmadığım yatak odasında yatakta uzanıyordum. Odanın içinde kimse yoktu. Ne Miran ne de başka biri.
