මතක අතරෙ ගිලිල උන්නු මට එයා ආවෙ කොයි වෙලාවෙද කියල දැනුණෙ නෑ..ඔව් එයා ඇවිත් හිටිය..ඒ ඇවිත් මන් දිහාම බලාන හිටිය..ඒ හැසිරීමට මං දක්වන්න ඕනි මොන වගෙ ප්‍රතිචාරයක්ද..
එදා එයා ගෙදර යනව කියද්දි මුකුත් නොකිය එයාට යන්න දීල මං මගෙ රූම් එකට එද්දිවත් එයා මාව නවතන්න උත්සහ කළේ නෑ..මං ඒ මොහොතෙ බලාපොරොත්තු වුණා එයාගෙන් එකම එක හාදුවක් හරි..ඒත් ඒ මුකුත්ම නැතිව මට යන්න දීපු එයා ඇත්තටම මං ගැන හිතනව කියල මට තව දුරටත් හිතන්න පුළුවන්ද? ඒ නිසාමයි මං එයාගෙ බැල්ම මඟෑරල අපි ඉන්න දිහාවටම ආව යාළුවො එක්ක එකතු වුණේ...
මට තේරුණා..එයාට ඕනි වුණේ මං එක්ක කතා කරන්න..සමහරවිට එයාගෙ පැත්තෙන් එයා නිවැරදියි කියල ඔප්පු කරන්න හේතු මහ හුඟක් එයා ළඟ ඇති...ඒත් මට ඒ හේතු අහන්න වුවමනාවක් තිබුණෙ නැහැ...මේකෙදි එයා ඇත්තටම වැරදියි...
.
.
.
"මිය ගිය පෙමක මතකය එක්ක..
යළි ජීවත් වෙන්න පුළුවන් මට..."
ළඟ තිබුණු පොතේ මටත් නොදැනිම මගෙ අතින් ලියවිල තිබුණා..හිත කොනෙක කවදා හෝ දවසක අහපු වචන ටිකක් ඒ විඳිහට මගෙ අතින් ලියැවෙන්න ඇති...මොකද ළඟකදි ඒ සින්දුව අහල තියෙන වගක මතකයක්වත් මට තිබුණෙ නෑ...
හිතුවෙම නෑ අද උදෙන්ම එයා ඒවි කියල..ඒත් එයා අද ඇවිල්ල හිටියනෙ..එයා කතා කරන්න හදද්දි මං එයාට වැඩිය අවස්ථාවක් නුදුන්න එකට එක අතකින් මට සතුටුයි.එයා මං දිහා බලන් ඉන්නවා.මට ඇස් කොනින් ඒක පේනව.වෙනදට වගෙ නම් එයාගෙන් ඒ ලැබෙන බැල්මක් ලබා ගන්න මං එයා දිහාම බලන් ඉන්නවා.ඒ අතරෙ එයත් අපෙ ටේබල් එක ළඟට ඇවිල්ල අපි ප්‍රැක්ටිකල් එක කරන විදිහ බලන් ඉන්නවා..ඒත් අද ඒ මුකුත් නෑ..අපේ ගෲප් එකේ අනිත් අය ප්‍රැක්ටිකල් එක කරනකල් මං බලාන හිටිය.මොකද ප්‍රැක්ටිකල් එක කරන්න මූඩ් එකක් නැතිව මට මූලික වෙල ඒක කරන්න බෑනෙ..බැරි වෙලාවත් මගෙ අතින් කෙමිකල් එකක්වත් හැලුනොතින්..මොකද පියවි සිහියෙන් නොඉන්න මට මං කරන්නෙ මොනවද කියන එක ගැන කිසිම වගකීමක් තිබුණෙ නෑ..ඇත්තටම මං ඒ වගෙ මොහොතකදි ජීවත් වුණත් තේරුමක් නැතිව ජීවත් වෙන මනුස්සයෙක් විදිහටයි මට මං ගැන හිතුණෙ..
එයා පහු ගිය දවස් ටිකෙම හරි සතුටින් ඉන්න ඇති..මට එහෙම හිතුණා...
"හ්ම්ම්ම්"
ඒ ගැන හිතත්දි බරැති හුස්මක් ගිලිහුණෙ මටත් නොදැනිමයි..පහුගිය දවස් ටිකෙම මං හැඬූ කඳුළින් හොස්ටල් එකට වෙලා ඉද්දි එයා වයිෆ් එක්ක සතුටින් ඉන්න ඇති නේද?ඒ දේවල් හිතද්දි මගෙ හදවත පැලිල යන තරමෙ වේදනාවක් මට දැනුණෙ..අපිට බදාද විතරක් නිවාඩු දෙනව කිව්වට නොහිතුව විදිහට සතියම නිවාඩු වැටෙද්දි මං ඇත්තටම මං ගනිපු තීරණේ ගැන පසු තැවුණ මහ හුඟක්.එයාගෙ කීමට හොස්ටල් නතර වුණු මට මෙහෙම නොකරන්න තිබුණ එයාට.මං ගෙදර ගියානම් අඩුම සතියක්වත් මට ගෙදර මිනිස්සු එක්ක ඉන්න තිබුණා...
මොනදේ වුණත් ආයෙම පිට මනුස්සයෙක්ගෙ තීරණ වලට අවනත නොවෙන්න මං මගෙ හිත හදා ගත්තා..
මං ගන්න තීරණත් මගෙ හිත රවට්ට ගන්න කරන දෙයක්ද කියල මට හිතුණෙ මගෙ තීරණ ගැන මං තව වතාවක් හිතන ගමන්...
එයා තවමත් මං දිහා විටින් විට බලනව..සමහරවිට ආයෙම අද රෑට මට කතා කරාවි එයා..එයාගෙ හේතු ඉදිරිපත් කරන්න..ඉතින් මං මොකද කරන්නෙ..?එයා නිදහසට කියන හේතු කාරණා මං අහනවද...?එහෙමත් නැත්නම් එයාව මඟෑරල මං මගෙ පාඩුවෙ ජීවත් වෙනවද...?
🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤
අනේ මන්ද මට මේක ඔයාලට කියන්නම හිතුණා..මං මේ කතාව ලියන්නෙ හරි ආසාවෙන්..මං මාර ආදරෙයි මේකට....💜️
YOU ARE READING
Ever Green
Non-Fictionසංසාර පුරුද්දද මේ මේ හමුවීමේ අරුමේ... හිමි නොවනා බව දැණුනත් වෙන් වීමක් නොමැතී...🖤
