Ik moet even iets zeggen;
Heeft echt niemand een plaatje van Dunbroch?
Oke veel plezier met het volgende hoofdstuk lezen
***************************************************************
P.O.V. Merida
Ik wil net door het portaal springen, alweer, als Jack me tegen houdt, alweer.
"SERIEUS JACK?! Hoe vaak wil je me nog tegen houden?" vraag ik gefrustreerd en boos tegelijk.
"Dit was de laatste keer. Beloofd!" zegt hij terwijl hij langzaam achteruit loopt.
"Serieus Jack?! Waar ga je nu weer heen?" zeg ik nu echt heel erg gefrustreed.
"Kom nou maar, ik wil je iets laten zien" en al weer verdwijnt hij in de struiken.
Zuchtend loop ik achter hem aan, want ja, ik kan hier moeilijk blijven staan als hij wegloopt.
"Wat wil je me nu weer laten zien" vraag ik en loop (m'n kleren uit de takken trekkend) door de bosjes.
"Weet je misschien van wie dit is?" vraagt hij.
"Wat?" vraag ik.
Ik kan niet zien wat het is want ik probeer mijn shirt los te krijgen van een tak.
Als ik hem los heb zie ik eindelijk dat het een blauw protaal is.
"Hij lijkt precies op de mijne maar dan blauw." zeg ik.
"Klopt, daarom dacht ik dat jij er misschien iets meer over wist bijvoorbeeld van wie het is." zegt Jack.
"Sorry maar ik heb geen idee." zeg ik en ik loop terug en als ik halverwege de irritante bosjes ben zie ik dat echt sirieus een halve meter verder een soort paadje was.
"Uggh!!" zucht ik en facepalm mezelf.
Ik wring me verder door de bosjes.
Als Jack er ook eindelijk is loop ik door het portaal.
P.O.V. Jack
Ik loop Merida achter aan door het portaal.
"Waauuw" ik slaak een zucht en dan pas valt me op dat Merida andere kleren aan heeft.
Wow, ze heeft een jurk aan, staat haar eigenlijk heel goed.
"Sinds wanneer draag jij een jurk?"
"Euh.... Altijd al. Tenminste als ik hier ben, dan moet ik wel een jurk aan." zeg ik dood gewoon.
"Hoezo? Je bent toch geen prinsesje?"
"Nou....... Eigenlijk.. Ben ik dat wel"
Mijn mond valt open en ik kijk haar verbaast aan.
Merida een prinses?!
"Sinds wanneer?" vraag ik heel dom.
"Wat denk je zelf?"
"Weet ik veel"
"Duh! Sinds ik geboren ben! Slimbo!"
"Nou kom je nog? We gaan naae DUNBROCH!" zegt ze anthousast, draait zich om en loopt met een stevige pas weg.
Ik loop achter haar aan nog steeds verbijsterd van wat ik net heb gehoord.
We lopen door het bos heen.
Hier en daar hangen wat doelwitten met pijlen erin. Ik krijg er rillingen van.
"Euh Merida weet je zeker dat we goed lopen? Ik vind het hier een beetje griezelig worden.' zeg ik onzeker en kijk om me heen.
Ineens zie ik Merida voor me met pijl en boog op mij gericht klaar om te schieten.
"Dus je vind dit eng?" vraagt ze mysterieus en begint langzame rondjes om me heen te lopen.
"Ja nogal" zeg ik.
Ze stopt met met rondjes lopen en komt langzaam mijn kant in gelopen.
Ik loop naar achteren.
Shit een boom!
Merida blijft van een afstandje staan.
Ze spant haar boog nog iets verder aan en laat dan los.
De pijl vliegt razend snel mijn kant op.
Ik doe mijn handen beschermend voor mijn gezicht.
Toek!
Huh?
Ik open mijn ogen.
Hm, ben toch niet dood.
Oh oh.
Ik heb een ijs-schild gemaak!
Neeee! Nu weet ze van mijn krachten.
"Yes!" hoorde ik vanaf de andere kant van mijn schild.
"Ik wist het! Ik wist het! Ik wist het!" hoorde ik Merida gillen.
Ik kijk vragend langs het schild af naar Merida.
Ze is door het dolle heen.
Ik loop naar haar toe
"Ik wist het wel! Jij hebt IJSKR....." ik kap haar zin af door mijn hand op haar mond te leggen.
Ze kijkt me verontwaardigd aan.
