Hikayenin aklıma ilk geliş tarihi: 25.09.2022
Hikayenin yayınlanış tarihi:
01.01.2024
Not: Şuan kitapta değinmediğim bir konuyu, depresyon ve insan tacirliğini esas alan bir kitaptır.
Konusu:
Kapalı kapılar ardında gizli işler yapan adamlar tarafınd...
YENİ YILA 1 DAKİKA KALDI, NE ZAMAN OKURSUNUZ BİLMEM AMA HEPİNİZ, MUHTEŞEMSİNİZ VE HEPİNİZE, ÇOOOOK MUTLU VE HAYALLERİNE KAVUŞACAĞI BİR YIL DİLİYOR VE BU KİTABI SİZE HEDİYE EDİYORUM. İYİ Kİ VARSINIZ💐💖🎉
KAPAK İÇİN KARDEŞİM HÜSEYİN'E TEŞEKKÜR EDERİMM.
TAKİP ETMEYİ, PAYLAŞMAYI, OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.💙
BAŞLAMA TARİHİNİZ?
Şarkılar: Starset, My Demans Can Oflaz, Fikrimin İnce Gülü Wafia, Heartburn
"Konuşan gerçekten de bir insan mıydı? Dünyada beni sorgulamayacak, bana eziyet etmeyecek tek bir insan var mıydı?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanlar, genellikle nefes almayı bıraktığında bedeni; buz kesmiş cesede dönüşür. Bazı insanlar ise, nefes almaya devam ettiği halde, ruhu; buz kesmiş cesede dönüşür.
İkisi arasındaki fark; biri yaşam kıyafeti ile kendini kamuflaj ederken, diğerinin kıyafeti topraktır. Kıyafeti topraksa, onlara; ölü denir. Kıyafeti yaşamsa, onlara; canlı denir.
Nefes alan ölülerin, kamuflajlarını ise; can damarı olacak kadar, yakınları görür. Diğerleri görse de; bir ölüyle, uğraşmak istemedikleri için görmezden gelmek, işlerine gelir.Bir insan, gerçekten severse; sevdiğinin ruhunun, her halini hisseder.
Şu anki görevim; 10 yılımın verdiği tecrübeyle, ayağımdaki prangaya bağlı alarmı, sökmekti.
Kahverenginin ağır bastığı, küçük odada, pencerenin altındaki yatağın yanında, yere oturmuştum. Bir elimde tornavida, bir elimde ayağıma bağlı zincir, aceleyle, görevimi tamamlamaya çalışıyordum.
Ensemden aşağı doğru, bir ter damlası yol aldı. Vücudumun her bir noktası, özellikle alnım ve avuç içlerim, yakalanma korkusu ve kıpırdamadan, alarmı sökmeye çalışmaktan dolayı, ter içinde kalmıştı.
Gözlerimi, duvardaki saate çevirdim. 12.45 idi. Tam, 8 dakikadır uğraşıyordum. Ayak bileklerime bağlı prangadaki alarm sistemi; en zor sökülen modeldi.
Alarm sisteminin patlatılması, ayağımdaki nabızın kaybolması veya sistemin zorlanması durumunda; pranga, beni bayıltacak bir voltajda, elektrik saçacak ve sistem sahibine, giden bildirim ile ceza alacaktım.
Tekrar, saate baktım. Sürem, dolmak üzereydi. 1 dakika 5 saniye sonra, kontrol edilecektim ve ben daha alarm sisteminin, sadece yarısı ile işimi bitirmiştim. Hassas bir sistemdi. En ufak kaba hareketimde, bir çuval inciri, mahfederdim.
