Paglipas ng araw ay ikaw rin
•••
"Okay lang ba talaga kayo, pa?" tanong ko no'ng kaming dalawa lang ni papa sa may sala nanonood ng tv.
"Oo naman, ate. Huwag ka mag-alala. Kailan ba ulit graduation mo?"
"March twenty nine ho. Last week ng March."
"Okay lang ba kahit spaghetti handa mo? Magluluto si mama mo ng spaghetti?"
"Nako pa! Huwag na kayo mag-abala! Pambili niyo na lang 'yon ng gamot niyo! Tignan mo ho ang payat mo na!" may pag-aalala na bakas sa tono at tingin ko sakaniya.
Tumawa lang siya sa pag-aalala kong iyon at no'ng matauhan na nag-aalala pa rin ako ay tumigil na siya sa pagtawa at ngumiti na lamang habang dahan dahan na hinahaplos ang ulo ko.
"Gutom ka na ba? May prinito na yata r'yan si mama mo na itlog."
Hindi na lang ako nagsalita at sinamahan na lang siya manood. Kung ayaw niya sabihin sa akin ang totoo ay irerespeto ko iyon.
"Okay ka lang ba?" tanong ni sebastian no'ng makasabay ko siya sa canteen.
Nakapila kami ngayon sa may bilihan ng soup, lilibre niya raw ako ng sopas. Nakapila sila susana, zenaida, at oneal sa may kanin-ulam.
"Okay lang..."
"Sure ka? Parang hindi, eh. Napapansin ko matagal na..."
"Ano ka ba? Okay lang ako. Ayan ka na naman, eh."
"Na naman?" medyo lumapit siya sa akin ng kaunti, ramdam ko ang hininga niya sa likod ng tainga ko. "Kapag ako tinatanong mo nagagalit ka kapag 'di kita nasasagot agad kaya sinasagot ko kaagad, tapos kapag ikaw naman tinatanong ko okay lang kahit 'di mo sagutin...ang duga."
"Gano'n talaga..."
Hindi na lang siya sumagot...pero nilibre niya pa rin ako ng sopas tapos sumama na kala ricky at mael. Bumalik naman kami sa classroom kasama iyong tatlo kong kaibigan at doon kumain.
Hindi kami nagpansinan ni sebastian no'n sa room o kahit sa graduation practice...pero hindi ko mapigilan ang sarili ko na hindi siya i-text ng sorry kahit hindi ko alam kung anong ginawa ko sakaniyang mali.
"Sama ka mamaya ligaya sa bahay?" sambit ni zenaida.
"Bakit? Anong meron?"
"Wala lang...bonding lang tayo kasi sure ako na kapag grumaduate na tayo wala na tayong time magbonding."
"Bakit? Pumasa naman kayo sa university na papasukan ko, ah? Ayaw niyo ba ro'n?"
"Ano ka ba ligaya, okay naman 'yong university na 'yon kaso hindi ka ba nagsasawa na magkikita kita na naman tayo ro'n? Parang hindi tayo grumaduate ng high school niyan!" sabi ni susana.
"Alam ko si oneal dito lang sa makati mag-aaral. Ako, baka sa may manila kagaya sa pinsan ko." sabi ni zenaida.
"Ako...siguro sa manila rin. Nagtry na ako mag apply online, eh. April pa exam." sabi ni susana.
"Gano'n ba? Akala ko pa naman same school pa rin tayo."
"Okay lang 'yon, noh! Hindi naman magbabago no'n ang lahat 'di ba?" sabi ni zenaida na may matamis na ngiti.
Tumango tango na lamang ako ng ulo at sumang ayon sakanila.
"So, hindi ka talaga sasama mamaya? After school?" sabi ni zenaida.
"No...sorry."
"Okay lang...may gagawin ka ba?"
"Oo, eh, balak ko sana tulungan si mama."
BINABASA MO ANG
Sandali Lang Naman (Life Series #7)
Romance[COMPLETED] Si Maria Ligaya, ang unang kasintahan ni Sebastian. Matalino, masipag, at maunawain na anak. Ang babaeng walang hinangad kundi ang mapasaya ang mga tao sa paligid niya, matulungan ang kaniyang pamilya, maging successful pagtanda, makamit...
