Ne kadar ağlamıştım hatırlamıyordum,dün cenaze vardı.Anneciğimi,babacığımı uğurladım.Son kez.Yanımda Nihat dayımdan başka kimse yoktu.Onada birşey olursa zaten ben tamamen biterdim.
1 AY SONRA...
Sabah zorda olsa gözlerimi araladım.Önce nerede olduğumu idrak edemedim.Ama sonra karşıdaki beyaz dolaptan anladım ki dayımın evindeyim.Dün gece ufak bir baygınlık geçirmiştim ailemi kaybettikten sonra ara ara vuruyordu böyle.
Tekrar gözlerimi kapattım yorganı alnıma kadar çektim.Belki gözlerimi açtığımda geri gelirdi annemle babam...Tamam,çok saçmaydı onlar gitmişti bir kere.Ölümün dönüşü yoktu.O istediğini,istediği zaman alırdı ve lanet olsun ki bu gerçek herzaman acıydı....
Gözlerimi araladım,yorganın ucundan.Acı gerçeği bilmeme rağmen bir kere denemek istedim şansımı.Korkuyordum...En sonunda tamamen açtım gözlerimi.Yoklardı ve hiçbir zamanda olmayacaklardı.Göz pınarlarım yanmaya başlamıştı.Ah! şuan kesinlikle dayımın evinde ağlamak,güçsüz ve zavallı görünmek istemiyordum.Zorladım kendimi 'ağlama sakın'dedim içimden ama olmadı;ben kendimi sıkarken,gözlerim bu kuvvete dayanamamış,salıvermişti gözyaşlarımı...
Gözyaşlarımın tuzlu tadı dudaklarıma usul usul değerken dayımın sesi duyuldu mutfaktan ''Ecem!kızım haydi kalk artık kahvaltı hazır.''Cevap vermedim.Lavoboya doğru ilerledim.Aynaya baktım,evet tek kelimeyle berbat görünüyordum.Saçlarım dağılmış,gözlerim çukurlaşmış ve altları morarmıştı.Sanki 5 gün morfin almış gibiydim.Ağlamaktan yüzüm şişmişti. Zaten sıfır olan moralim iyice çökmüştü.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İNTİKAMIN BEDELİ
RomanceBen;öksüzüm... Ben;yetimim... Ben;kimsesizim... Ben;kararsızım... Ben;koca İstanbul'un unuttuğu; Sahipsiz... Ben;kendi benliğinde kaybolmuş; Koca bir hiçim... Ben;intikamın bedeliyim...
