Merhem( Yaralı)

3

Yorgunum. Yorgunluk bir kaç kelime ile anlatılamayacak kadar.  Yorgunum bitkinim  desem duymayacak kadar.

Aile kavramını kaybedeli yıllar olmuştu.
Ben kendimi kaybedeli yıllar olmuştu. Nefes almak bir insana yük olur muydu? Benim için bir yüktü.  Savcı olmuştum. Adaleti sağlayıp adalet için yaşıyordum.
Yaşımdan fazla yükün altına girmiştim. Her yerde beni arıyorlardı. Yorgun olmak anlatılsaydı ilk onvet beni anlatmaları gerekirdi. Kalbimi kaybetmiş gibiydim. Artık kalbimin tek yaptığı kan pompalamaktı. Bir gün bir yerde bir yazı okumuştum. Bazı insanların cenazesini ailesi kaldırır. Ölüsü vardır ama cenazesi yoktur. Ölü olan ruhu yaşayan ise bedenidir. Hayatı işi olan bir insan nasıl olurdu. İste tam bu sorunun cevap bulmuş haliyim. Tek derdi işi ve insanlar olan tek kişiyim sanırım. Sesi kısılan sessizliğe mahkum edilen kadınların sesi olmaktı amacım bu kadar çok insana dokunur muydum bilmiyorum ama bir insanı bile hayata döndürmek için elimden geleni yapacaktım. Kendimi hayata baglayamasam da başka canlar yitip gitmesin diye savaş açmıştım başkalarının aksine. İlk önce kendini geliştirmek ile başlıyordu değişim sen değişirsen  dünya değişmeye başlıyordu bunu yaşayarak öğrenen sayılı insanlardandım.

Tarımın olduğu yerlerde yasamak ve insanların birbiri ile sohbet edip dertlerini paylaştığı zamana geriye gitmek isterdim trk derdimin yıkanacak çamaşırlar ve soğuktan dolayı donmuş su olduğu zamanlara. Su bulmak için bir sürü yol gittiğimiz yıllara insnların iyilik yaptığı kimsesin kimseye zararının dokunmadıgı hatta kapıların pencerelerin dahi kilitlenmeden uyuduğu zamanlara. İnsan özluyordu özlediğim çocukluğum mu yoksa çocukken yaşadığım masum hayatım mı bilmiyorum.
Geçmiş:

Küçük kız amcasının çoraplarını topladı evde yıkanacak küçük kirli çorapları ve daha bir sürü kirli elbise topladı. Yengesi ile birlikte çamaşır yıkamak için pınara gidecekti. Kış aylarında oldukları için sular donmuştu bu yüzden kapalı olan pınara sabahın ilk ışıkların da kazan kurmuştu yengesi haftalık bütün kirli çamaşırı yıkarlardı. Yaşadıkları yer o kadar da gelişmiş bir yer değildi. Pınarları vardı evleri tek katlıydı. İnsanları bir biri ile iyi anlaşır konu komşunun tek derdi birlikte olup sohbet edip birbirlerine yardım etmekti. Yengesi küçük kıza seslendi o zamanlar daha 9 yaşlarında ya vardı ya yoktu.  Okula yeni gitmeye başlamıştı. Okul bile yoktu oldukları mahallede abisi ve ablaları ile birlikte servis ile okula gidip geliyordu.  Servise binmek kışın eziyet olsada sorun yoktu küçük kız için amcası ve yengesi abileri ile güzel bir hayatı vardı.
Ailesi o beş yaşında iken ölmüştü. Ailesini bir kaç kez resimden görmüştü sonra ise ailesinin resmide kaybolmuştu ortadan. Yengesi sağlamıştı yada yakmıştı tam hatırlamıyordu.  Tek bildiği ailesinin sobadan çıkan alev yüzünden yanarak öldüğü idi.  Köye benzeyen bir mahalede yaşıyordu. Yeni yeni gelismeye baslayan bir mahalle çocukların sokaklarda keyfince oynadığı koştuğu bir mahalle.

Yengesi küçük kızı da yanına almış ve çamaşır yıkama isini onada vermişti. Aylardan kış ayı havalar soğuk kızın beline kadar gelen bir kar vardı. Üstünde kocuğu altında kalın taytı ve mahalleden bir teyzenin torunum küçük geldiği için verdiği botları ile yavaş yavaş yengesinin peşinden gidiyordu. Eski zamanların adeti mi bilinmez ama eskiden kız çocuğu dedigin zaman küçük yaşlarda iş yapmayı öğretilen çocuklar vardı. Küçük kız gibi bir sürü kız aynı yerde toplanmıştı.  Aynı yerde bir sürü kadin ve cocuk kazanlar dolusu su ve kirli çamaşır vardı. Çocuklara küçük parçalar veriliyor yıkamak için hem kızlar oyun oynuyorlar hemde küçük kirli çorapları temizlemiş oluyorlardı. Kadınlar ise kendi aralarında dedikodu yapıyorlardı. Kimin kızı bekar kim evlendi, kime düğünde ne takıldı vs.

Daha sonra iki küçük ilegen alan cocuklar birinde yikiyor diğerinde çamaşırları duruluyordu. Bu böyle aksama kadar sürer giderdi. Belli komşular ise yemek yapar bütün mahalle toplanır orda karnını doyurur ve evine geçerdi yorucu bir günün sonu gelirdi. 
Sohbet arasında küçük kız söyle bir laf duydu.