Karşılaşmamız o kadar geçici olmuştu ki tesadüf olmaması imkansızdı.
O beni tanımıyor artık, bense onu bir daha hiç görmeyeceğim. Biz birbirimiz için yaratılmamıştık, o bir yabancıydı.
02.12.2023 başladı.
あ LifeDesire
"Birbirimizle ilgili tek anımız parkta karşılaşmamızken mi?" Kaşlarımı kaldırıp kafamı azacık geriye çekerek konuşmuştum. "Evliliğin ne olduğunu biliyorsun, değil mi?"
Kollarını iki yana açtı. "Sana sonsuz fırsat veriyorum." Kafasını yavaşça aşağı yukarı salladı. "Benim eşim olduğunda isteyip de elde edemediğin hiçbir şey olmayacak."
Dudaklarımı ıslatıp gözlerimi ondan çektim. Yavaşça nefesimi kontrol etmeye çalıştım. "Evlilikler böyle nedenlere dayanmazlar." Titrek gözlerimi kaldırıp adamın yüzüne baktım. "En azından ben böyle düşünüyorum."
Havalandırdığı kollarını indirdi. Birini masaya koyup geriye yaslandı. "Senden ilk görüşte etkilendim diyorum, hayır, diyorsun." Kafasını hafif sağa eğdi. Gözleri hâlâ avından ayrılmayan bir avcı misali dikkatle üzerimdeydi. "Evliliğimizin sana getireceği artılardan bahsediyorum, yine hayır diyorsun." Bu adam istediğini almadan durmayacağını belli eden yırtıcı bir hayvanın bakışlarına sahipti.
"İki insan anlaşabilmeli..." Yutkundum. "...her şeyden önce." Gözlerimi kıstım. "Sence biz anlaşabilecek miyiz?"
"Bunu..." Aşağı bakıyordu. Gözleri tırmanıp gözlerimi buldu. "...denemeden bilemeyiz, değil mi?" Gözlerinde hoşnut olmayan bir ifade vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taehyung
Malikaneden içeri geçtiğimizde Jennie koşarak önümde durdu. "Ne oldu?" Nefes nefeseydi. O sırada paltomu çıkarmakla meşguldüm. Paltomu hizmetliye verip yeni girdiğim salonda kanepeye geçtim.
"Bilemedim ki kızım", dedi babaannem aynı telaşla. "Arabada da bir şey demedi."
Sağ kolumu kanepenin kolcuğuna yaslayıp elimle çenemi okşuyordum. Önüme bakarak düşünüyordum. Bu kadına kötü bir şeyler yapmak istemiyordum. İçimde doğan bu duygulardan da nefret ediyordum. O kadının Jungkook'la olan ilişkisi kafamı karıştırıyordu. Doğru ve yanlış algım yıkılmış gibiydi.
Jennie yanıma oturduğunda kafamı kaldırıp etrafa baktım. "Babaannemi gönderdim", dedi Jennie iki elini de kanepede yanlarına bastırmış hâlde. Giyindiği yeşil kazağının kollarını eline kadar çekiştirmişti. Çenesini aşağı eğip kaşlarını kaldırdı. "Ne oldu?" diye sordu sakin sesle. "Nasıl geçti?"
Elimi çenemden indirip derin nefes aldım. "Bana inanmadı, normal olarak." Kafamı kanepeye yasladım. "Hareketlerimi garip buluyor olabilir."
"Onu inandırman gerekiyordu, abi!" Jennie sesini yükseltmişti. "Yani..." Bunun farkına varıp sakinleşmeye çalıştı. Gözlerini sıkıca kapattı. "Abi... sadece Jungkook anlamalı." Gözlerini açtı. "O kadının kendisini kandırdığını görmeli."
