KENDİMİ BULDUM | TEXTING | | LÇ |

SIXTEEN

Çağan'ın mesajlarına görüldü atıp gözlerimi sildim. Hızlı bir biçimde odamdan çıkıp aşağıya indim. Kapıyı çalamazdı çünkü annem ve üvey babam uyuyorlardı.

Eve geç gelmesi hem onun için hem de üvey babam ile arasında derin bir uçurum yaratacağı için sürekli benden dileniyordu.

Kapıyı yavaşça açıp onu içeriye aldım. Dışarıda yağmur yağdığı için sırılsıklam olmuştu. "Biraz daha erken gelsen ölür müsün? Bir daha sana kapıyı falan açmayacağım çünkü." Başındaki şapkayı indirip bana baktı. Gözleri gözlerimde fazla oyalandığında emindim ki kıpkırmızı olan gözlerimin neden kıpkırmızı olduğunu merak etmişti.

"Sen yine mi ağladın?" Dişlerimi sıkıp sakinleşmeyi bekledim. Aksi takdirde daha fazla kendimi tutamayıp ağlamaya başlardım. Bu her gece böyle olurdu, onu karşımda sürekli gözlerimin içine bakarken görmek canımı yakıyordu.

Hızlı bir biçimde kapıyı kapatıp ona sırtımı döndüğüm gibi odama gitmek için hareketlendim. Peşimden gelmiyordu, diretmiyordu sorduğu soruyu... Neden ağladığımı sanki biliyormuş gibi davranıyordu.

"Neden kaçmaya çalışıyorsun sürekli?"

2-3 adım çıktığım merdiven basamağında durdum. Yutkundum ilk önce...

Bilmiyormuş.

Neden kaçtığımı bilmiyormuş.

Ama bir tek...

***

Evet bunu yazdıktan hemen sonra gidip ders çalışmam gerekiyor. Derse ara verdiğim zaman biraz daha yazarım muhtemelen. Merak etmeyin yani...