GÖREV

1.BÖLÜM - CESETLER?

Wattpad de sorun olduğu için aynı bölümü defalarca kez yazmam gerekti. Umarım beğenisiniz.

Sabah alarmın sesiyle uyandım. Okula gitmem gerekiyordu fakat annem ve babam evde kalmadığı için birkaç gündür kendimi halsiz hissediyorum. Annem ve babam bilim insanı. İşlerinde çok iyiler. Dünya çapında tanınıyorlar. Birkaç aydır bir proje üstünde çalışıyorlar. Konsantrasyonlarının bozulmaması için iş yerlerinde sabahlıyorlar. Eve neredeyse hiç uğramadılar. İş yerleri de annem ve babama ait. Annem ve babam liseden beri tanışıyorlar. İki tarafında ailesi çok zengin. Babam Türkiye'de bilim insanı olup Türkiye'nin kalkınması için çalışıyordu. Daha fazla paraya ihtiyacı vardı. Annem de zaten bilim insanı olacaktı ayrıca zengindi. Bu yüzden babam annemle evlendi.

Ben de hep babamın yaptıklarını taklit eden biriyim ve şimdi yanında olmayışı kendimi boşlukta gibi hissetmeme neden oluyor. Düşünsenize hayatınızın idolü olan bir kişiyi birkaç aydır hiç görmüyorsunuz ki o kişi babanız. Neyse artık yataktan kalkmam gerekiyor. Okula geç kalmak üzereyim. Hızlıca yataktan kalktım.

Okul formamı giyip çantamı aldım ve evden hızla çıktım. Okulumuz özel okuldu ama kolejler gibi eğitim almıyorduk ve okuldaki öğrenciler zengin ama zeki olan kişilerdi. Yani zengin olan kişilerden zeki olanlar özel olarak seçiliyordu. Okula yürüyerek gidiyorum. Okulumuzun bahçesi de oldukça büyük ve şuan okulun bahçesindeyim. Bahçede beni gören herkes sustu ve bahçede derin bir sessizlik oluştu. Size bahsetmeyi unuttuğum en önemli konu: Okulda herkes tarafından tanınmamın sebebi küçükken okula gitmedim. İlkokulu ve ortaokulu evde öğretmenler sayesinde geçtim. Yani okula ilk lisede gittim. Evde ders aldığımdan dolayı fazla boş vaktim oluyordu. Annem de beni değişik spor kurslarına yazdırdı. Hepsinde profosyenel seviyeye geldim ama hala boş vaktim vardı. Bende kendi istediğim kurslara yazıldım. Dudak okuma,işaret dili,vücut dili gibi. Okulda neden sessizlik oluştu derseniz profesyonel olduğum spor kurslarında bütün dövüş sporları vardı. Okuldakiler de benden korkuyorlar. Herkese soğuk davranmam da benden korkmalarını tetikliyor.

Herkese soğuk davranmamın nedeni ise arkadaşlık ilişkilerine hiç inanmamam. Bana göre arkadaşlık ilişkileri sadece menfaat ilişkisi. Böyle düşünmemin nedeni ise babam. Babam da benim gibi düşünüyor.

Okulun içine girdiğimde koridorlarda az kişi olduğunu fark ettim. Umursamadan sınıfa girdim. Zil çaldığında sınıf yavaşça dolmaya başladı. En arkada oturuyordum ve bu zamana kadar sınıfta kimseyle muhatap olmamıştım.

Öğretmen içeri girdikten hemen sonra güvenlik görevlisi içeri girdi. Okulumuzda nöbetçi öğrenci diye bir şey yok. Duyuru gibi şeyleri güvenlik görevlileri yapar. Güvenlik görevlisi sınıfta göz gezdirerek
"Lara Soydan'ı müdür çağırıyor." dedi. Meraklı bakışlar altında sınıftan çıktım ve müdürün odasına gittim. Müdürümüz çok zeki ve çok iyi biriydi. Beni gördüğünde oturmamı işaret etti ve oturduğumda konuşmaya başladı
"Lara biliyorsun ki yarın bir yarışma var ve bütün yarışmacılar yaptıkları çalışmaları bana gösterdiler ama senin çalışmanı görmedim ve her yarışmacının yarışmadan önce yaptıkları çalışmaları göstermeleri zorunlu." dedi. Derin bir nefes alıp konuşmaya devam etti
"Yaptığın çalışmayı görmesemde görmüş sayıyorum. Şimdi eve gidebilirsin bugün yarışmacılara okul yok." dedi. Bugün okul olmadığını bilseydim asla gelmezdim. Zaten kendimi halsiz hissediyorum.

Okuldan çıkıp eve doğru yürümeye başladım. Okulun bağlandığı birçok cadde var ve bütün caddelerden evime ulaşabiliyorum. Bir de anayol var. Arabayla geldiğimde anayoldan gelirim. Kendimi halsiz hissettiğim için kestirme yoldan gitmeye başladım.

Eve ulaştığımda yarınki yarışma için kobayımı kontrol ettim. Yarışmanın konusu ise kobay faresinin bulunduğu bir proje hazırlamak. Çoğu kişi kobay faresinin bulunduğu bir düzenek hazırlasa da ben kobay fareme kamuflaj özelliği kazandırdım. Bunu yapmak çok zordu. Kendi labaratuvarımızdaki kobay farelerinden birinin ölümüne bile yol açtım ama en sonunda okulun verdiği kobay faresine kamuflaj özelliği kazandırdım. Bu kadar uğraşmamın sebebi ise sunumumu dinlemeye babam da gelicekti ve benim yaptıklarımı babamın da görebilmesini istiyorum.Şimdi ise kendimi halsiz hissettiğim için hemen odama çıkıp uykuya daldım.

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Sabah ciyaklama sesiyle uyandım. Kobay faremi odamda unutmuşum. Okula gitmeme biraz daha olduğu için kafamı tekrar yastığa koyucakken bugün yarışma olduğunu hatırlamamla yataktan fırladım. Dün erken yattığım için bugüne fazla işim kalmıştı. En aşağı kata bodrum sayılan ama bizim labaratuvar olarak kullandığımız yere indim. Sunum kâğıtlarını ve kobay faresinin kafesinin örtüsünü aldım. Odama çıkıp sunum kâğıtlarını küçük bir çantaya koydum. Kafesin üstünü örttüm ve kafesle çantamı alıp aşağı indim. Kahvaltı yaptıktan sonra tekrar yukarı çıkıp üstümü giyindim. Saçım düz olmasına rağmen düzleştirdim. Tekrar aşağı inip çantamı taktım ve kafesi elime aldım.

Yarışma spor salonunda olacaktı. En son sunumu ben yapacağım için yavaş davranıyordum. Spor salonuna geldiğimde resmen burayı tanıyamadım. Küçük bir sahne kurulmuştu. Sandalyeler dizilmiş ve etraf süslenmişti. Sandalyede oturan herkesi tanıyordum. Hiç biriyle konuşmamıştım ama hafızam gerçekleşen çok iyiydi. Sandalyede oturanlar velilerdi. Sahneye yeniden bakınca sunumların başladığını anladım. Bende bir sandalyeye oturup sunumları izlemeye başladım. En iyi proje benimkiydi. Hemen hemen herkes kolay olduğu için düzenek kurmuştu. Sıranın neredeyse bana geldiğini fark ettiğimde annemi aradım. Birkaç çalışta telefonu açtı ve açtığı gibi konuşmama izin vermeden
"Okulun oralardayız." diyerek kapattı. Sıra bana geldiği için sahneye çıktım ve sunumumu yaptım. Herkes hayran hayran bakarken benim gözlerim annem ve babamı arıyordu. Hala gelmemişlerdi ve ben endişelenmeye başlamıştım. Hızla salondan çıkıp anayola doğru yürümeye başladım. Siren sesleri duyduğumda biraz daha hızlandım. Yol kenarında polis,itfaiye ve ambulans ekiplerinin olduğunu fark ettim. Biraz daha yaklaştığımda bir arabanın yandığını ve yanan arabanın bizim arabamız olduğunu anladım. Arabanın yanında iki ceset gördüğümde hareket edemedim. Bunun nedeni ceset görmem değildi. Zaten daha önce birçok kez ceset görmüştüm fakat annem ve babamın cesedini görmem benim komaya girmeme bile neden olabilirdi. Hareket edebildiğimde biraz daha ilerleyip olay yerine yakınlaştım. Arabanın yanında gördüğüm şey ise benim hayatımı değiştirecek olan bir şeydi.