Magiërs: De legende van drie

Hoofdstuk 7. Scarlett

'Scheer je weg!' mompelde Scarlett onder het vechten door. De Lynx zal waarschijnlijk al bij de rivier zijn en op hen wachten. Die vuile stropers hadden hier niks te zoeken dat ze nu maar gauw terug naar hun eigen land gaan. En dat ze nu weg blijven. De laatste verzette zich fel en sloeg woest met de metalen koker om zich heen. De meeste stropers hadden ze ofwel ernstig verwond of waren in paniek weggevlucht. Haar moeder keek haar aan. Ze wist wat zij ging doen. Terwijl zij voor afleiding zorgde en de slagen behendig ontweek kwam haar moeder met uitgestoken klauwen op hen af gevlogen. Scarlett ontweek de volgende uithaal van het mens en dook vervolgens naar links. 'Nu!' hoorde ze haar achter haar schreeuwen. Haar moeder boorde haar klauwen diep in de rug van de stroper. 'Kom, we moeten kijken of je vader onze gast al heeft ontvangen.' Scarlett knikte. Ze draaide zich om en vloog in de richting van de waterval. 'Ik blijf hier nog even om te kijken of ik nog iets belangrijks vind, vertrek alvast' riep ze me na 'Ik haal je wel in!

Snel naar de waterval, ik kan niet wachten tot ik hem leer kennen! Eindelijk een fijn speelmaatje voor onderweg.

Ze keek naar beneden en zocht naar het kronkelende padje om te zien of hij al was aangekomen. Ze focuste op het pad en haar blik zoemde er op in. Niks te zien maar zo te ruiken kwam hij hier wij langs. Gelukkig. Dan zal hij onze sporen hebben geroken dan zal hij niet verdwalen. In stilte zweefde ze verder. In de tussentijd had haar moeder haar ingehaald, ze was de snelste vogel van het hele woud. Of dat beweerde ze tenminste ze zouden echt dringend eens wedstrijden moeten houden. 'Wat denk je dat er met zijn familie gebeurd is?' vroeg Scarlett. 'Hij was waarschijnlijk verdwaald of ze zijn gedood door een roofdier.' De maan stond hoog aan de hemel en straalde 'Straks vragen we het hem wel.' Ze knikte en keek weer vooruit diep in gedachten verzonken.

Even later landden Scarlett en haar moeder op de stenen naast het welpje. Scarlett ontmoette zijn bange ogen en voelde een steek van medelijden. 'Jongen, kan je je verhaal eens vertellen?' vroeg Scarletts vader 'hoe je heet.' Voegde hij er snel aan toe. Aarzelend deed hij zijn verhaal, hij vertelde hoe hij heette en wat er gebeurd was. 'En toen kwam zij-' hij knikte naar Scarlett 'aangevlogen. De rest van het verhaal kennen jullie. 'Wat erg om te horen, Atlas! Maar het gaat nu toch beter hè?' vroeg Scarletts moeder bezorgd. Atlas knikte: 'Ik heb alleen wat honger' 'Nou, dat komt wel goed. Hier'. Dankbaar nam hij het konijn dat ze voor hem hebben gevang aan. 'Hoe vonden jullie me?' miauwde hij tussen het kauwen door. 'Die mensen waren nu niet bepaald stil dus het was niet zo moeilijk' antwoordde Scarlett. 'Moeder? Mag Atlas mee naar de academie?'

'Tuurlijk, maar hij is niet toegelaten. Hij bezit geen krachten.' 'Kunnen ze dat niet testen?' Scarlett keek haar vragend aan. 'Normaal wel' zei haar vader. Verward keek Atlas hen aan: 'Academy? Hebben jullie het over dé Academie? Voor Kracht en Magie? Die enkel voor leerlingen met magische krachten is?!' Hij keek opgewonden de kring rond. Haar moeder knikte: 'Heb je ooit vreemde dingen opgemerkt?' Hij schudde zijn kop. 'We kunnen je meenemen dan kan je daar je verhaal doen bij de hoge Magiërs.' Ze vervolgde. 'Dit is geen taak voor de Jagers dit gaat ver boven hun macht. Het zijn dan wel Magiërs maar ze zijn getraind in het arresteren van andere dieren.' 'Zo jongens!' Mijn vader keek mij en Atlas aan. 'Het spijt me dat ik jullie onderbreek. Maar het wordt al laat en morgen moeten jullie er vroeg uit.' Beteuterd keken Scarlett en Atlas elkaar aan. 'Kunnen we niet nog even opblijven?' 'Nee' Antwoordde mijn moeder streng. 'Jullie horen te luisteren naar je vader.' Atlas zuchtte en draaide zich om richting zijn mosnest. Scarlett strekte haar vleugels en landde op de tak boven hem. 'Welterusten' mompelde ze. 'Hetzelfde' fluisterde hij terug.

Niet veel later lag hij al verzonken in een diepe slaap. Het spinnende geluid vertelde haar dat. Zij zelf kon de slaap niet vatten. In stilte luisterde ze naar haar ouders die druk in gesprek waren, 'We kunnen hen wel overhalen om hem de test te laten doen.' Zei haar moeder. 'Ik hoop het.' 'Je had hem moeten zien vechten! Als ze dat zie moét hij wel worden toegelaten!' 'Nogmaals, we weten niet eens of hij krachten bezit.'

'Oké'

'Hou jij de wacht schat? Ik kom je straks aflossen' Haar moeder antwoordde niet maar Scarlett vermoedde dat ze ja knikte.

Ze raakte echt niet in slaap en bleef maar piekeren over van alles en nog wat zoals: Zal Atlas worden toegelaten? Of waarom dat die mensen hem achternazitten. Scarlett keek op en strekte haar vleugels. Even een luchtje scheppen. Ze vloog geruisloos naar buiten en zorgde dat ze uit het zicht van haar wakende moeder bleef. Ze zweefde naar de rivier en hield op een uitstekende tak van een boom halt. De frisse lucht van de rivier stroomde haar neusgaten binnen en ze keek naar het schuim van de waterval. Het zachte ruisen van de wind en het bulderen van de waterval zorgden ervoor dat Scarlett haar gedachten even kon laten varen.

Wanneer ze bijna in slaap viel schrok ze op van een stem meteen was ze weer klaarwakker. 'Hey Scarlett' Ze keek naar beneden en zag Atlas staan. Hoelang was hij hier al? 'Hoi' Atlas zette zijn klauwen in de bast van de boom en klom behendig naar boven. 'Kon je niet slapen?' 'Nee, jij?' Atlas schudde zijn kop. 'Denk je ook steeds aan morgen?' 'Ja, ik hoop echt dat je wordt toegelaten.' Ze keek hem recht in zijn ambergele ogen aan. 'Ik ook, dus we komen morgen echt aan?' Scarlett knikte 'Normaal gezien kwamen we vandaag aan maar, euh ja, jeweetwel' Ze sloeg haar ogen neer. 'Het is oké, bedankt dat je me redde.'