Poëzie

3. Wat als... [NL]

De diepte waarin ik langzaam zink,

Waar ik beetje bij beetje in verdrink.

Die diepte houdt me tegen,

Die diepte zorgt voor de zorgen die op mijn schouders wegen.

Ik wil eruit ontsnappen, maar het lukt me niet,

Ik schreeuw om hulp, maar niemand die me hoort of ziet.

Ik zit vast op het droge als een vis,

Soms vraag ik me af of dit allemaal wel echt is.

Of ik het niet allemaal verzin om de realiteit weg te werken,

Omdat de realiteit nog erger is dan dit, en ik mezelf de pijn wil beperken.

Maar wat als het echt zou zijn?

De duisternis in de diepte, en al de pijn.

Wat als ik de enige ben?

De enige met pijn zo donker als de inkt in mijn pen.

Wat als niemand echt om me geeft,

Dat iedereen behalve ik echt leeft.

Wat als ik het allemaal maar erger maak,

Waardoor ik nooit echt verder raak.

Wat als die diepte nooit weggaat?

Wat als iedereen me altijd maar alleen achterlaat?

Wat als het nooit beter wordt?

Wat als de periodes van vreugde niet langer worden dan kort?

Wat als ik altijd alleen blijf?

Wat als ik gewoon maar overdrijf?

Wat als ik niets meer ben dan een verbrand woud?

Wat als niemand van me houdt?

Wat als niemand me wil helpen?

Wat als iedereen me gooit bij de wolvenwelpen?

Wat als alles zou stoppen?

Wat als mijn hart niet meer zou kloppen?

Wat als het zo beter zou zijn?

Wat als het dan eindelijk stopt, al het gekwel en de pijn?