"Şeb-i yeldayı müneccimle muvakkit ne bilir,
Mübtelâ-yı gama sor kim geceler kaç saat?"
(En uzun geceyi müneccim ve muvakkit ne bilir, gecelerin kaç saat olduğunu keder bağımlılarına (âşıklara) sor.)
(Sâbit)
zaman zaman aklıma düşüyor
siyah zeminde beyaz harflerle okuduğum
o adamın hikâyesi
saraybosna'da yağmurlu bir gündü
ölülerin konuşup yaşayanların sustuğu
soykırım müzesi
onca acı ve onca yarım kalmışlık
o müzedeki hatıralardaydı
eşyalarda, mektuplarda, sözlerde...
çalınmış çocuk gülüşü taşıyan oyuncaklar
ve oğul hasreti kokan giysilerde...
tanıkların notları da vardı hani
bir şey okudum ve donakalmıştım, demek ki
hâlâ şaşıracak bir şeylerim vardı
bir şeyler hakkında
insanın insana ettiği
bir toplama kampında sırplar, esirlere
bir köpek kulübesi inşa ettirmiş
ve esirlerden birine
köpek gibi davranmasını emretmiş
soğuk bir kış gecesi boyunca
onu kulübede bırakmış
kampta kalan tanık, o esir için,
"sabaha kadar havladığını duyduk," yazmış
hâlâ soruyorum kendime
ki boşluktan cevap gelsin
o gece nasıl geçer? nasıl geçsin?
düşünsene bir... oradaki sensin
müzeden çıktıktan sonra
anladım ki şair yanılmıştı
ne müneccim bilirdi ne muvakkit
ne de mübtelâ-yı gamın fikri vardı
şeb-i yeldayı
çetnik kâfirinin esaretinde bir boşnak tattı
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yeni Şiirler
PoetryAcemi çocuk büyüdü. Hâlâ acemi ama artık bir derdi var. Derdini dizelere döktü, pişirdi kendini. Hâlâ çiğ ama ateş görmüşlüğü var. Yeni milenyumun ilk on altı yılından sonra yazılmış, yeni dizeler buradalar.
