Siyahlığın içinde kaybolmuşların ülkesi.
Çocukların gözlerindeki umutların silinişi,
Savaşın kırmızıya boyadığı denizleri,
Yakındır umudu bombayla patlayan dünyanın son nefesi.
Dur durak bilmeyen felaketler dünyası.
Okyanusların gözyaşlarıyla taştığı,
Toprağın her zerresinin kanla yıkandığı,
Geleceği yıldızlar gibi sönen yarının dünyası.
Kendi sonunu kendi getiren tek türün evreni,
Kimse duymuyor çığlıkların sirenini.
Çocukların ağlamak yerine gülmesi gerektiğini,
Unutan insanların vicdan hapishanesi.
Gözleri kanla dolmuş insan silüetleri...
Her biri sadece beden kaybolmuş insaniyeti.
Ruhları çoktan onları terkedenlerin zihniyeti,
İşte,burası hayalet insanların merkezi.
Burda insanlar artık rüya bile göremez oldu.
Insan,insan olmayı unutalı yıllar oldu.
Kafa,kol,bacak dağılmış yıkıntılar arasında kayboldu.
Burada artık herkes ümitsizler ülkesinin mahkumuydu.
İşte burası evrenin çöküntüsü arasında kaybolan ruhların,
Hırs,öfke ve nefretle yoğrulmuş anılarının,
Paramparça olmuş insan müsveddelerinin dünyası.
Burası insanların insan olmayı dünyanın dünya olmayı unuttuğu dünya.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp Zamanın Mısraları
PoetryRuhuma hükmetmiş karanlığımın sonsuz geceye mahkum ettiği hayatımda, Gerçeklerle hayallerimi avladın bugün, Şimdi hayatıma sığdıramadığım ümitleri, Bu yaşamın taşıyamayacağı kadar duygusal düşlemleri İçimdeki onları taşıyan mavi kelebekleri, Zaman...
