Gecenin Karanlığı (şiir)

Korku..

Her şeyi biliyoruz bu Dünyada değil mi ?
Kendimize bir tek Korkuyu sormaya korkar olduk.
Nedir bu Korku ?
Ne işe yarar ?
Büyüklerimiz :
"Korkma Baban arkanda" veya
"Sakın korkma Annen yanında" gibi
sözlerle bizi cesaretlendirirler,
öyle degil mi ?
Korkmanın daha tam olarak ne olduğunu
anlamadan sileriz onu Hayatımızdan.

Peki Dostlarm bizlerden neden şimdi
Korkmamızı beklerler ?
Aşk mesela,
Korku ile yanaşmamız gereken bir hissiyattır..
Aşktan korkmazsan seni yanışa sürükler ve
bir anda hayatını kabusa çevirir.
Bizler korkuyu Hayatlarımızdan sildiğimiz için fark etmeyiz bu Tehlikeyi ve düşünmeden atlarız dibi beli olmayan Denizlere korkusuzca ve son derece cesaretli.
Canımız yanar ve bizler kendimizi bir Alev topunun içerisinde buluruz ve çaresizce sönmeyi bekleriz.
Bizler tabii ki bundan da ders almayız..
Neden mi ?
Nedeni beli degil mi ?
Bizler camimiz yanmışken bu yangından
korkmamız gerektiği halde tam tersine
alev alev yanan Ateşi daha da körükleriz.
Hiç korkmadan daha da büyümesini ağlarız
çünkü cesaretliyiz ve asla Korkmayız,
Korkmayız çünkü bizler o hissiyatı tanımayız.

Sonunu mu merak eder oldun ?
Sonumuz çok acıklı..
Yanmaktan kül olmuş Kalbimiz,
yanan Atesi körüklemekten yorgun düşmüş Yüreğimiz ve her şeye artık isyan etmeye başlamış Benliğimizle birlikte günün kararmasını bekleriz..
Dertleşecek tek O kalmıştır,
yakmadan ve incitmeden dinler seni ve sen artık Gecenin Karanlığından da Korkmazsın.
Onu Dost edinirsin.